17. Depresja

Niedługo potem Alex z Stevenem wyszli i Harry został sam. Tego obawiał się najbardziej. Aby nie poddać się zbyt szybko zbędnym rozmyślaniom zaczął krążyć wokół pokoju, sprzątając niewielki bałagan, jaki powstał w przeciągu paru dni. Westchnął smętnie wiedząc, że nie wymyśli sobie już więcej żadnego zadania, więc udał się do łazienki. Rozebrawszy się wkroczył do przestronnej kabiny i odkręcił strumień wody. Zawiesił głowę i wpatrzył się w posadzkę, pozwalając by woda spływała mu po ciele. Podniósł obie dłonie do góry i przyjrzał im się. Wyraźnie się trzęsły. To nimi dzisiejszego dnia bezwzględnie zadawał ból, to nimi znęcał się nad młodym Śmierciożercą, to nimi ostatecznie odebrał mu życie. Zacisnął mocno zęby na dolnej wardze, żeby nie krzyczeć z bezsilności. Jest mordercą! Zasłużył na taki sam los, jak inni mroczni czarodzieje. Zasłużył na Azkaban lub, co gorzej, czarną kurtynę w Sali Śmierci. Nie po to został wyszkolony żeby zabijać tylko po to, żeby chronić ludzi. Jak on teraz spojrzy w oczy Ann, która tak brzydziła się przemocą i śmiercią? Jak spojrzy w oczy Alexowi? Przeraził się, czy on będzie chciał nadal z nim być? Z chłopakiem, który bez skrupułów, z zimną krwią, odebrał komuś życie? No jak?! Zakręcił wodę i wypadł szybko z kabiny, machnięciem ręki wysuszył się i ruszył ku wyjściu. Zatrzymał się przy lustrze. Spojrzał wprost w zielone, puste oczy szesnastolatka. Szesnastolatka, który mimo swojego młodego wieku przeżył już tyle i jest tak doświadczony przez los. Nie mógł na siebie patrzeć, zdawało mu się, że jego blada twarz pod wpływem intensywnego spojrzenia przekształca się, ukazując oblicze zamordowanego. Zacisnął dłonie i zamachnął się. Jęknął cicho, gdy jego pięści spotkały się z szklaną taflą, w skutek czego ta roztrzaskała się. Odsunął się i spojrzał z niedowierzeniem na odłamki leżące w umywalce i zdobiące podłogę. Poczuł, że coś spływa my po dłoniach, więc zdziwiony uniósł ręce. Z fascynacją wpatrywał się w czerwoną ciecz wypływającą z małych ranek, na wierzchu dłoni. Nie odrywając od nich wzroku przeszedł do pokoju. Położył się na łóżku i zwinął w kłębek, trzymając wyciągniętą rękę przed siebie. Nawet się nie spostrzegł jak po jego policzkach zaczęły płynąć łzy. Zaczął oddychać szybciej, spazmatycznie łapiąc powietrze i niemal krztusząc się łzami. Był taki słaby… Brzydził się sam siebie.

Potter nie wiedział jak przetrwał tę noc. Krew po jakimś czasie przestała płynąć i zastygła, tworząc skorupę na jego ręce. Cały czas wpatrywał się w jeden punkt, nie reagując na żadne bodźce. Gdy zadzwonił budzik podniósł tylko wzrok i nie przejmując się irytującym urządzeniem, wrócił do obserwowania ręki. Jednak po dziesięciu minutach nieprzerwanego dzwonienia miał dosyć tego wkurzającego dźwięku. Machnął zdrową dłonią, aby wyłączyć dźwięk i mozolnie się podniósł. Krok, za krokiem udał się do łazienki. Wszedł pod strumień zimnej wody by się trochę orzeźwić i zmywszy krew z rąk, zakręcił wodę i wyszedł. Mechanicznie wkładał na siebie kolejne części mundurka. Zawiązał krawat, chwycił torbę i opuścił pomieszczenie.

Ann, siedząca przy stole Gryfonów i Alexander zajmujący miejsce przy uczniach Domu Węża, na zmianę wpatrywali się w drzwi, oczekując nadejścia tej jednej osoby. Martwili się o niego, nie wiedząc, czemu czuli jakiś wewnętrzny niepokój. Chwilę później do Sali wszedł Gryfon. Od razu rzuciła się w oczy jego nienaturalna bladość, zgarbiona postawa i puste, podkrążone, zielone oczy. Potter usiadł naprzeciwko Ann, ani razu nie podnosząc wzroku. Dziewczyna odwróciła się i skinęła głową Davisowi. Ten podniósł się błyskawicznie i pokonał dystans dzielący go od stołu partnera, siadając obok niego.

- Harry? – zagadnął go. – Dobrze się czujesz?

Książę skinął głową i sięgnął po kawę.

- Merlinie! – krzyknęła Potterówna i złapała go za posiniaczoną już i poranioną rękę. – Co ci się stało?

- Mały wypadek. – szepnął, jego głos był tak zachrypnięty, że na nic innego nie mógł się zdobyć.

Ignorował zawzięcie tą dwójkę, starając się patrzeć wszędzie byle nie na nich. Brązowooki rzucił zaklęcie wyciszające wokół nich.

- Co się dzieje? – zapytał cicho.

Czarnowłosy pokręcił głową i zacisnął rozpaczliwie oczy. Ann wyciągnęła rękę przez stół i położyła na tej brata, była wyraźnie zmartwiona. Bała się o tego roztrzepanego chłopaka. Nie widziała go jeszcze w takim stanie.

- Braciszku, powiedz… Proszę… - dziewczyna pogłaskała go po wierzchu dłoni.

Wybraniec jeszcze raz pokręcił głową jednak przełknął głośno ślinę i zaczął.

- Wczoraj… - ledwie wydusił z siebie, przez ściśnięte gardło, odchrząknął i zaczął jeszcze raz, jego siostra tymczasem rzuciła jeszcze na teren zaklęcie rozpraszające. – Wczoraj podczas bitwy usłyszałem przerażający krzyk, kobiecy krzyk. Kierując się głosem dotarłem do małego domku, z którego właśnie wybiegła zakrwawiona kobieta, niosąc tobołek w rękach… Ona… Ona błagała mnie o pomoc. – mimo wysiłku by zachować spokój po jego policzkach wolno zaczęły toczyć się łzy. – Wziąłem do ręki maleństwo i właśnie chciałem pomóc jego matce, ale… Ten… Ten bydlak wbił jej dosłownie nóż w plecy. Kobieta umarła mi pod stopami, a ja zdałem sobie sprawę, że maleństwo zostało same. Wpadłem w szał i rzuciłem tym Śmierciożercą o ścianę. Nie panowałem nad sobą… Wleciał do budynku a ja za nim. Na środku salony, leżał martwy ojciec dziecka, to mnie jeszcze bardziej rozsiedliło. Zacząłem… - mówił coraz ciszej – rzucać nim o ściany. Tam i z powrotem… Nie potrafiłem przestać! Tak znaleźli mnie tata z Łapą, dzięki nim przerwałem, jednak było już za późno… Zabiłem go! – Zacisnął zęby próbując odgonić ogarniającą go rozpacz.

- Harry… - Alex podniósł rękę i położył na ramieniu towarzysza.

- Nie dotykaj mnie! – zawołał histerycznie czarnowłosy i odskoczył. – Jestem mordercą! Z zimną krwią zabiłem człowieka. Niczym nie różnie się od śmierciożerców… Wiem, że to cię zniechęca… Powiedz, że się mnie brzydzisz! Powiedz to!

- Harry! – Davis trzepnął go w głowę, żeby uspokoić. – Nie brzydzę się ciebie! Zależy mi na tobie do cholery, a tutaj trwa wojna! Ten śmierciożerca nie wahałby się z zabiciem ciebie! Więc nie waż i się mówić, że jesteś taki jak oni! – starał się przemówić do rozsądku Gryfonowi, jednak jakby nic do niego nie docierało. – Proszę, spójrz na mnie… - szepnął na koniec.

Gryfon pokręcił głową i schował twarz w dłonie. Zrozpaczony Alexander spojrzał na Ann. Dziewczyna nie bardzo wiedziała, co robić, w tej chwili do głowy przychodziła jej jedna rzecz.

James Potter właśnie jadł śniadanie uśmiechając się delikatnie na widok żony, karmiącej małego chłopca. Otwierał już usta, żeby coś powiedzieć, gdy zapiekła go dłoń. Zaskoczony podniósł rękę i odczytał wiadomość. Uśmiech zszedł mu z twarzy i natychmiast podniósł się z miejsca, nie kończąc posiłku.

- Co się dzieje? – zapytała Lily, wyczuwając nagły ruch męża.

- Ann poinformowała mnie, że z Harrym jest źle. – Rudowłosa posmutniała. – Nasz syn nas teraz potrzebuje.

Pani Potter skinęła głową i wstała.

- Mam iść z tobą?

- Na początek może wezmę Syriusza, najpierw musimy przemówić mu do rozumu, później wezwę ciebie z małym.

Kobieta skinęła głową. Rogacz ucałował jej policzek i wyszedł. Łapę znalazł w holu, szybko wytłumaczył mu sytuację i rzuciwszy na siebie zaklęcie kameleona, zniknęli. Pojawili się w Sali Wejściowej Hogwartu, akurat w momencie, gdy jadalnie opuszało rodzeństwo Potter. Black aż sapnął, gdy zobaczył, w jakim stanie jest jego chrześniak. Władca wysłał wiadomość Gryfonce, że są w holu. Ta ledwie zauważalnie skinęła głową i ruszyła w głąb korytarza. Zaprowadziła opierającego się Wybrańca do pustej Sali w lochach.

- Po co tu jesteśmy? – zapytał beznamiętnie chłopak wpatrując się w podłogę.

Brązowooka pokręciła smutno głową.

- Bo chcemy z tobą porozmawiać, synku. – odezwał się cicho James i razem z Syriuszem zniwelowali działanie zaklęcia. – Kochanie zostaw nas samych na chwilę, myślę że możesz iść po Alexandra.

Rudowłosa skinęła głową i wyszła. Łapa rzucił zaklęcia zabezpieczające i podeszli do czarnowłosego.

- Chodź tu do mnie. – powiedział miękko pan Potter i rozwarł ramiona.

Gryfon mimo swojego wieku prawie podbiegł do ojca i wtulił się w jego tors, nie powstrzymując już łez, które wypływały z jego oczu. Pierwszy raz ktoś go pocieszał i tulił w ten sposób. Pierwszy raz poczuł się kochany przez osobę dorosłą, poczuł że jest ktoś komu na nim zależy. James zacisnął mocno powieki, lecz mimo to pojedyncza łza spłynęła po jego policzku. Zbyt dużo z Lily stracili. Jego mały Harry ewidentnie nie zaznał tego typu miłości. Chłopak zacisnął poranione dłonie na szacie Rogacza, który miał wrażenie, że jego pierworodny już na zawsze chce zostać w tych objęciach. Huncwot podniósł wzrok i spojrzał na Syriusza, w którego oczach również tliły się łzy. Byli bezradni.

- Ta… Tato… - odezwał się chłopak spazmatycznie łapiąc oddech po jakiejś chwili. – Ja go zabiłem… Zabiłem człowieka… Z zimną krwią, bezwzględnie. Jestem mordercą! Powinni mnie zamknąć…

- Harry. – szepnął król, przerywając mu i głaszcząc po głowie. – Jest wojna, mimo że staramy się nie zabijać, nie zawsze takie rozwiązanie jest dobre. Nie waż się mówić o sobie, że jesteś mordercą, bo nie jesteś. Mordercą był tamten człowiek. To on nie bacząc na nic pozbawiał życia kolejne osoby. Nie wierzę, że to małżeństwo było jego pierwszymi ofiarami. Ty nie jesteś mordercą. – powtórzył wyraźnie. – Co najwyżej bohaterem, bo uchroniłeś kolejnych ludzi przed jego łapami.

- Ale, ale… Zabiłem go.

- Nie zrobiłeś tego celowo. – wtrącił się Syriusz głaskając chrześniaka po plecach. – Chciałeś po prostu zadać mu ból, ból jaki on sprawił temu dziecku pozbawiając go rodziców.

- To było nieumyślne. – kontynuował James. – Nie z twojej winy i nie powinieneś się tym zadręczać. Wiadomo, że nadal będziesz o tym pamiętał, ale nie zadręczaj się tym.

- Jesteś młody, wkrótce zostaniesz wspaniałym ojcem, bo nie widzę innej możliwości i masz mnóstwo ludzi wokół siebie, którym na tobie zależy, więc nie poddawaj się, nie zamykaj się w sobie, bo ranisz jednocześnie nas.

- Syriusz ma rację. – poparł go starszy Potter. – Pamiętaj, że jeżeli tobie się coś stanie to my, jako twoja rodzina będziemy cierpieć najbardziej. – szepnął i wziął jego dłonie w swoje. Black zmarszczył brwi na ten widok i machnięciem ręki uleczył je.

- A mama? – zapytał cicho Gryfon – Co na to mama?

- Nadal kocham cię tak samo, jeżeli nie bardziej za to, że stanąłeś w obronie tego maleństwa. – w kącie sali stała Lily z Joshem na rękach. – I zobaczysz Joshua będzie cię kochał tak samo, jak i my. – podeszła dosyna i delikatnie podała mu chłopca.

- Cześć maluszku. – szepnął gładząc go po policzku.

Pani Potter starła resztę łez z twarzy syna i poczochrała go po czarnej czuprynie.

- Dziękuję wam. – odezwał się po chwili ciszy Harry.

James, Syriusz i Lily uśmiechnęli się do niego. Rozczulał ich widok młodzieńca, wpatrującego się z taką miłością w dziecko, znajdujące się w jego ramionach.

- Nie masz, za co dziękować. – powiedział Rogacz. –Jesteśmy dla ciebie o jakiejkolwiek porze, gdybyś nas potrzebował. Nie wahaj się, bo straciliśmy zbyt dużo lat z twojego życia i chcielibyśmy być teraz w nim nieustannie obecni.

Po policzku Wybrańca spłynęła jedna, samotna łza.

- Kocham was – szepnął.

Lily nie wytrzymała i rozpłakała się. Podeszła do syna i przytuliła go, uważając na Josha w jego ramionach. Długo trwali w tym uścisku jednak po chwili rudowłosa się odsunęła.

- Myślę, że twoja siostra wraz z przyjaciółmi martwią się o ciebie – odezwał się cicho Syriusz, stwierdzając że już czas odbezpieczyć drzwi.

Do pomieszczenia z impetem wpadła trójka nastolatków. Steven, Ann i Alex. Pani Potter szybko odebrała od Harry’ego malca, a chwilę później na jego szyi wisiała siostra, ściskając go mocno.

- Ann, udusisz mnie! – zaśmiał się Gryfon.

Rudowłosa poluźniła uścisk, ale nie odsunęła się.

- Kocham cię nieznośny bracie, wiesz? – Zapytała z figlarnym uśmieszkiem.

- Wiem, szalona siostro – odpowiedział i bez pardonu cmoknął ją w policzek.

Dziewczyna skrzywiła się dla żartu.

- Fuj! Obśliniłeś mnie!

Towarzystwo zaśmiało się.

- My musimy już uciekać – odezwał się Syriusz.

- Niestety, obowiązki wzywają – wyjaśnił James.

Cieszyli się, że z księciem jest już lepiej, a przyjaciele postawią go do końca na nogi. Już oni w to wierzyli.

- Widzimy się w weekend – Harry wyswobodził się z objęć Gryfonki i pożegnał się z trójką dorosłych. Rogacz przyciągnął go siebie i mocno przytulił – Dziękuję wam, za wszystko.

Potterowie i Black uśmiechnęli się i razem z maluszkiem zniknęli.

- Cieszę się, że nic ci nie jest. – Steven uściskał kumpla i złapawszy Ann za rękę wyciągnął ją z pomieszczenia, zamykając za nimi drzwi. Ta dwójka potrzebuje teraz siebie nawzajem.

- Na pewno dobrze się czujesz? – Davis przyjrzał mu się uważnie.

- Lepiej niż rano. – zielonooki uśmiechnął się blado.

Alex podszedł do niego powoli.

- Jak mogłeś pomyśleć, że cię zostawię z takiego powodu? – zapytał zaskoczony. – Jestem dumny z tego, że mój chłopak stanął w obronie małego dziecka. Zależy mi na tobie Gryfiaku i nie mam zamiaru cię zostawić. Ani teraz ani nigdy. – przytulił go mocno. – Kiedy to do ciebie dotrze?

- Po prostu bałem się… Przecież kogoś zabiłem, a ty brzydzisz się śmierci.

- Brzydzę się bezwzględnej śmierci na niewinnych, a tamten śmierciożerca z pewnością nie był niewinny.

- To nie brzydzisz się mną? – Zagadnął Potter.

- Nie do cholery.

- Nadal chcesz ze mną być?

- Do końca świata i jeden dzień dłużej.

Czarnowłosemu nic więcej nie było potrzeba. Złapał Ślizgona za kark i przyciągnął go do pocałunku. Wtargnął językiem do ust partnera i zaczął delikatnie drażnić jego narząd smaku. Pocałunek należał do tych subtelnych i czułych, żaden nigdzie się nie spieszył, a w akt ten przelewali całe uczucie jakim darzyli drugą osobę. W końcu, po paru minutach oderwali się od siebie. Alex podniósł dłoń i przejechał opuszkiem palca pod oczami partnera.

- Powinieneś się wyspać. – szepnął.

- Tak, wiem, zaraz po lekcjach pójdę…

- Teraz pójdziesz. – przerwał mu stanowczo Davis. – A ja pójdę z tobą, żeby cię przypilnować.

Złapał go za rękę i wyciągnął z sali. Harry uśmiechnął się delikatnie. Myśli, że kocha tego chłopaka, ale jest jeszcze za wcześnie by mu o tym powiedzieć. W milczeniu, niezauważeni przez nikogo, dotarli do wieży Lwów. Weszli do pokoju Kapitana i rozebrali się do bokserek. Położyli się na łóżku i przykryli się ciepłą kołdrą. Potter położył głowę na torsie kochanka, a Alexander wplótł palce w jego miękką czuprynę, masując mu delikatnie głowę.

- Na pewno zostaniesz? – zapytał sennie Gryfon.

- Tak, Harry… - szepnął cicho Davis. – Śpi, nigdzie się stąd nie ruszę i nadal tu będę, gdy się obudzisz. Dobranoc.

Wybraniec mruknął coś niewyraźnie i po chwili już spał.

Rozdział poprawiony 18.01.2018