41. Katalizator

Przez kolejne dwa tygodnie Harry nawet nie miał czasu pomyśleć o zejściu do Komnaty. Był zły sam na siebie, że to tak odkłada ale nawał obowiązków skutecznie utrudniał mu wykonanie powierzonego sobie zadania. Swój czas nieustannie poświęcał na to samo. Trening ze swoją grupą, której zdradził kiedy trenuje i chętnie do niego dołączyli, późniejszy trening wspólny, który odbywał się co drugi wieczór. Pozostałe wolne wieczory poświęcał na trenowanie z żywiołami razem z pozostałymi nieludzkimi, a w międzyczasie pojawiał się wszędzie tam, gdzie były do odebrania jakiekolwiek informacje odnośnie nowej metody leczenia i dostarczał je do pozostałych z grupy badawczej. Alex przychodził do niego kiedy tylko mógł. Jednak byli tak zmęczeni, że po położeniu się do łóżka od razu zasypiali. Chłopak w tym czasie co były treningi Gwardii wraz z pozostałymi wertował grube księgi w poszukiwani odpowiedzi na to jak poprawić stan zdrowia ich przyjaciela. Dzięki Merlinowi Phillip był stabilny, jednak nie wiedzieli jak długo to jeszcze potrwa.

W połowie lutego dostał informację od Remusa, że mają wstępny plan więc z niecierpliwością czekał na znak o zebraniu. Wiedział, że mężczyźni muszą przygotować to co mają przedstawić więc spodziewał się, że niedługo zostaną wezwani.

- Co tak podskakujesz? – Ann ziewnęła nad kawą, była niedziela a dzień wcześniej trenowali z Gwardią do drugiej nad ranem.

- Bo czuję, że na dniach coś się może zmienić. – Harry uśmiechnął się szeroko.

- Masz na myśli coś konkretnego? – zainteresował się Steven siedzący naprzeciwko.

- Myślę, że znaleźliśmy to! – Potter wręcz podskakiwał.

- Serio? – Dean siedzący obok niego był w szoku.

- Tak, Remus jeszcze potwierdzi mi niebawem, ale jak dobrze pójdzie to dziś będzie zebranie.

- Super!!!

- Co zamierzacie robić przez resztę dnia? – zainteresowała się Megan.

- W środę były walentynki, chcemy z Alexem spędzić resztę dnia razem. – zielonooki uśmiechnął się, tak mało mają dla siebie czasu, że nie mógł się tego doczekać. Wstał o świcie i przeniósł się do ich domku, żeby wszystko przygotować, ledwo zdążył na śniadanie ale był z siebie zadowolony.

- Co zamierzacie robić? – zainteresowała się Potterówna.

- Chcemy nadrobić ostatni czas, kiedy nie mieliśmy dla siebie czasu.

- Czyli lepiej nie wchodzić im w drogę, wyczuwam całodniowy seks! – zaśmiał się Clark.

Przyjaciele mu zawtórowali, wszyscy doskonale wiedzieli, że jak chłopaki nie mają do siebie za dużo czasu to później nie przejmują czy mają towarzystwo czy nie i nie mogą się od siebie oderwać.

- Przyznaj się, że chciałbyś dołączyć. – droczył się z nim Harry.

- Jasne, że tak! Odmówić sobie seksu z najlepszymi przyjaciółmi? W życiu nigdy! To wy nigdy nie bierzecie mnie pod uwagę. – blondyn pokazał mu język, po czym zaczął się śmiać a jego śladem poszli pozostali.

Zielonooki jednak zauważył coś dziwnego w oczach przyjaciela, co nie dało mu spokoju do końca śniadania.

- Stev? – zagadnął go kiedy opuszczali salę.

- Tak?

- Możemy porozmawiać?

Elf skinął głową i wstąpili do pierwszej po drodze Sali.

- O czym chciałeś rozmawiać?

Harry nie wiedział jak zacząć, nie chciał żeby blondyn zrozumiał go źle.

- Czy chciałbyś mi o czymś powiedzieć? – zapytał w zamian.

Clark zmarszczył brwi i przyjrzał się twarzy przyjaciela. Coś ewidentnie go gryzło, chociaż wcześniej był bardzo radosny, wszystko zmieniło się podczas ich rozmowy przy posiłku.

- Matko, Harry chyba nie myślisz, że się w którymś z was podkochuje? – rumieniec wstydu i opuszczona głowa chłopaka pokazały mu, że dokładnie tak pomyślał. – Nie o tym myślałem mówiąc to, co mówiłem! Jesteście moimi przyjaciółmi i ty i Alex. Uwielbiam patrzeć na was razem bo uważam, że cholernie do siebie pasujecie i bardziej dobranej pary niż wy w życiu nie widziałem. – usiadł obok kolegi. – To co powiedziałem to po prostu lekka zazdrość, to raz, a to że chciałbym spróbować być z wami w trójkącie to też nie jest kłamstwo. Jednakże teraz to nie jest już ważne bo dzisiaj zamierzam też się z kimś spotkać i mam nadzieję, że nie będziesz miał mi tego za złe.

Potter spojrzał na niego z zainteresowaniem.

- Dziękuję, że jesteś szczery. – powiedział na początek. – Nie rozumiem jednak za bardzo o co ci chodzi, że miałbym być niezadowolony, że się z kimś spotykasz. Jeżeli to nie jest Alex to nie mam prawa być zły.

Clark zaśmiał się.

- Jasne, że to nie jest Alex! – po tym jednak spoważniał. – Jest to jednak osoba, którą do niedawna nie bardzo akceptowaliśmy.

Harry spojrzał na niego uważnie.

- O kim mówisz?

- O Hermionie.

Potter zbladł jednak nic nie powiedział.

- Podczas zadania, które nam przydzieliłeś dużo rozmawialiśmy i stwierdziłem, że jest bardzo ciekawą osobą i chciałbym spędzić z nią więcej czasu.

Harry nadal nic nie mówił ale w jego oczach było widać ból.

- Przepraszam, że cię nie poinformowałem. – Steven widząc postawę przyjaciela zaczął mówić jeszcze szybciej. – Wiem, że niedawno z nią rozmawiałeś i ona bardzo żałuje tego co zrobiła. Wiesz dobrze, że potrafimy wyczuć kiedy ktoś nas okłamuje, a ona była szczera. Jeśli jednak za bardzo cię to boli to nie będę się z nią spotykał bo bardziej mi zależy na przyjaźni z tobą niż na związku.

Zapadła cisza a blondyn nadal w napięciu patrzył na księcia.

- Wiesz… - Harry zaczął powoli. – Masz moje błogosławieństwo. – uśmiechnął się lekko. – Obserwowałem ją od tamtej rozmowy, widać że naprawdę żałuje, więc czemu miałbym zabronić ci być szczęśliwym? Byłym samolubnym kutasem.

Clark uśmiechnął się szeroko.

- Dzięki, Harry!

Wstali i razem skierowali się do wyjścia.

- Porozmawiaj z nią i powiedz jej, że już wcześniej ode mnie wiedziałeś wszystko. Jeśli będziesz jej stuprocentowo pewny nauczymy ją oklumencji.

- Zamierzasz jej powiedzieć o sobie?

- To zależy od ciebie, jeśli powiesz że można jej ponownie zaufać wtedy jej powiem.

Steven spojrzał na mnie w szoku.

- Taką wiarę we mnie pokładasz?

- A dlaczego bym nie miał? Jesteśmy braćmi we wszystkim oprócz krwi, ufam ci bezgranicznie, więc jeśli stwierdzisz, że będzie gotowa na więcej to ją wprowadzimy.

W oczach Clarka pojawiły się łzy.

- Dzięki Harry. – nic więcej nie musiał dodawać, a Potter i tak zrozumiał.

Uścisnęli się po męsku i życząc sobie dobrego dnia, rozdzielili się.

- Jesteś wreszcie – Alexander uśmiechnął się kiedy jego partner pojawił się w umówionym miejscu nad jeziorem.

- Gotowy?

- Na co?

- Zobaczysz. – Potter uśmiechnął się tajemniczo i pociągnął partnera w kierunku zakazanego lasu.

Kiedy byli już między drzewami, tak że nikt nie mógłby ich ujrzeć przeniósł ich obu do małego domku w samym sercu lasu. Davis w szoku wpatrywał się w piękne ogrodzenie, którego wcześniej tutaj nie było.

- Kiedy? – zapytał tylko, zachrypniętym głosem.

- Zacząłem jak się pokłóciliśmy o Nicka, a skończyłem niedawno jak zastanawiałem się gdzie cię zabrać na walentynki.

- Ty wariacie – szepnął Alex i przytulił go mocno. – Kiedy ty spałeś?

Potter wzruszył ramionami i uśmiechnął się krzywo.

- Czyli nie spałeś. – stwierdził Davis.

- Nie było kiedy. Wyśpię się jak wojna się skończy.

- Harry…

- Koniec tematu! – uciął zielonooki. – Jesteśmy tutaj, żeby spędzić w końcu ze sobą czas a nie rozmawiać o wojnie, więc zapraszam do środka.

Całą resztę dnia nie odstępowali się na krok, jako że byli dopiero po śniadaniu wspólny dzień zaczęli od wylądowania w łóżku, po kilkudziesięciu minutach rozkoszy i jęków, uczcili szampanem wspólny czas. Pod prysznicem znów spędzili zdecydowanie więcej czasu niż to było potrzebne, więc kiedy po południu zasiadali do obiadu uszykowanego z samego ranna przez Pottera i jeden i drugi miał problem z siedzeniem.

- Uduszę cię kiedyś. – mruknął Alex pochłaniając pieczeń.

- Za co? – zapytał Potter.

- Mógłbym ci pomóc, widzę ile pracy tutaj włożyłeś i w otoczenie domu i w cały ten posiłek, w przygotowanie naszej sypialni na walentynki. Nawet nie chce sobie wyobrażać kiedy ty znalazłeś na to wszystko chwilę bo znów zaczniemy się kłócić, chciałbym tylko abyśmy kolejne walentynki przygotowali wspólnie.

- Wtedy nie będzie niespodzianki.

- Wtedy nie będziesz musiał być na eliksirach żeby przetrwać dzień. – wytknął mu Davis. – Zaklęcia maskujące przestały działać kotku, wyglądasz jak chodzący trup.

- Mam nadzieję, że nadal uważasz mnie za seksownego. – Potter uśmiechnął się krzywo.

Brązowooki zmierzył go przeciągłym spojrzeniem. Oczywiście, że uważał go za seksownego. Oboje uznali ubrania za zbędne, więc Harry siedział teraz na krześle obok niego kompletnie nagi, blada twarz mimo, że wyraźnie zmęczona była tak samo pociągająca jak zawsze. Hipnotyzujące zielone oczy wpatrywały się w niego uważnie, a kształtne usta popękane i pogryzione przez niego rozciągnięte były w lekkim uśmiechu. Szeroka klatka piersiowa poznaczona była drobnymi malinkami jak i zadrapaniami, które zostawiły jego paznokcie i kły, dalej płaski umięśniony brzuch i wąski pępek, szeroko rozstawione umięśnione nogi, a pomiędzy nimi członek, okalany ciemnymi włosami, który właśnie budził się do życia.

- Myślę, że czas na deser. – szepnął Davis i zerwał się ze swojego miejsca.

Potter zdążył tylko wstać nim obaj opadli na podłogę, szaleńczo się całując. Nie było czasu na grę wstępną, pragnienie było zbyt duże. Harry złapał za biodra Alexandra i nakierował swojego penisa na jego wejście. Był już tam dzisiaj tyle razy, że nie bawił się w żadne zaklęcia rozciągające, bo odbyt kochanka był doskonale rozciągnięty.

- Ach! – jeknął Davis. – Merlinie, Potter uwielbiam cię!

- Mów do mnie jeszcze, wampirku. – mruknął Gryfon i przyspieszył ruchy.

Alexander okręcił się na kolana i podniósł tyłek wyżej na czym Harry skorzystał, jedną nogę pozostawił opartą o podłogę, a stopę drugiej postawił obok głowy partnera. Nie baczył na delikatność, teraz najważniejsze było zaspokoić pragnienie. Jedną ręką trzymał za biodra Alexa, a drugą złapał za jego twardego członka i zaczął go stymulować. Przyspieszył jeszcze bardziej raz za razem uderzając biodrami w tyłek chłopaka. To było tak kurewsko dobre, że miał aż łzy w oczach z przyjemności, brakowało mu tego, a wiedział że następna okazja nie nadarzy się zbyt szybko.

- Harry, ja…

Nic więcej nie musiał mówić, bo Potter doskonale czuł, że Ślizgon zbliża się do końca. Mięśnie odbytu zaczęły zaciskać się na jego twardym członku, więc i on czuł, że zaraz dotrze na szczyt.

- Jeszcze chwila, kochanie. Zrobimy to razem. – powiedział.

Davis kiwnął tylko głową i znowu jęknął. Czuł, że zaraz eksploduje, od przyjemności kręciło mu się w głowie, bał się że jego ręce zaraz go nie utrzymają i opadnie na twarz.

- Już!

Alexander już się nie powstrzymywał i zaczął głośno jęczeć czując obezwładniający orgazm, Harry wgryzł się mocno w jego kark i pompował tak długo, ąż sam nie skończył. Po tym wszystkim wysunął się z niego i opadł na podłogę, zachęcająco rozkładając ramiona, Ślizgon długo nie kazał na siebie czekać i zaraz mocno przytulił się do chłopka.

- Kocham cię – szepnął.

- Wiem, ja ciebie też. – mruknął Harry i przymknął powieki, czuł że zmęczenie w końcu zaczyna z nim wygrywać.

- Chodźmy do łóżka. – powiedział Davis, widząc, że chłopak już ledwie kontaktuje.

- Nie mam siły – Potter nawet nie otworzył oczu.

- Nie zaniosę cię! – zaśmiał się Davis. – Wstawaj, albo…!

Nie dowiedział się albo co, bo w tym momencie ich obu zapiekła dłoń.

- Nieee! – jęknął Harry. – Niech spadają!

Alex zaśmiał się i spojrzał na wiadomość.

- To Remus, spotkanie jest za pół godziny.

Momentalnie zaczął się głośniej śmiać widząc minę swojego kochanka.

- Dalej, idziemy pod prysznic! – wstał i podał mu rękę.

Pół godziny później pojawili się na zamku w Mrocznym Mieście. W holu zastali Syriusza i Marcusa, którzy zawzięcie o czymś dyskutowali.

- Matko, Harry wyglądasz jak duch! – przestraszył się Black. – Jesteś chory?

- Powiedziałbym, że raczej porządnie wypieprzony! – zaśmiał się Parker oceniając stan obu chłopców.

- Odsuń się ode mnie Davis, bo ci jebnę! – mruknął tylko ledwie wyraźnie Potter i odszedł zostawiając śmiejących się mężczyzn.

- O co mu chodziło? – zainteresował się Łapa, gdy się uspokoili.

- O to, że nie pozwoliłem mu wziąć eliksirów. – widząc niezrozumienie w oczach pozostałych, wyjaśnił – Od dwóch tygodni ten idiota żyje na eliksirach wzmacniających, na sen nie poświęcając więcej jak godzinę lub dwie. Ludzi nie straszy tylko dzięki zaklęciom maskującym, których również nie pozwoliłem mu na siebie założyć.

- Czy on jest poważny? – przeraził się Marcus.

- Boi się, że zawiedzie dlatego to wszystko robi. – powiedział szeptem Alex. – Wziął sobie dużo na barki i wszystkiemu próbuje podołać, cieszę się że Remus zrobił spotkanie tak wcześnie bo dzięki temu będzie mógł się w końcu wyspać.

- Zdajesz sobie sprawę, że on też będzie chciał pomóc przy uzdrowieniu Phillipa, tak? – Syriusz przyjrzał mu się uważnie.

- Tak i tego się boje, już jest wykończony, a co będzie potem to nie wiem. A przesuwać tego nie będziemy tylko po to, żeby Harry się wyspał, więc jestem niemal stu procentowo pewny, że Harry dzisiaj będzie nieprzytomny.

- Da sobie radę, jest silny. – powiedział Parker i razem zaczęli iść w kierunku Sali konferencyjnej.

- A co jeśli pewnego dnia szczęście mu się skończy? – zapytał Alexander, w gardle zrobiła mu się taka gula, że z trudem przełknął ślinę. – Nie chcę żyć bez niego.

- Alex… - Łapa nie przyznał się do tego głośno, ale również podzielał obawy partnera swojego chrześniaka.

- Wiem, Syriuszu…

Gdy dotarli do Sali Romuald, Austin, Remus, Devon i Harry byli już na środku. Rozmawiali o czymś szeptem i Davis odetchnął z ulgą bo mimo zmęczenia na twarzy jego kochanka był szeroki uśmiech. Wszystko musiało pójść dobrze. Gdy wybiła ustalona godzina spotkania do Sali bocznymi drzwiami wszedł James i zapadła cisza.

- Słowem wstępu, wciągu ostatnich dwóch tygodni Voldemort nie zorganizował żadnego ataku. Podejrzewamy, że regeneruje teraz swoją mocno uszczuploną armię, więc mamy nadzieję, że przynajmniej do końca lutego będziemy mieli spokój z walkami. Spotkania miłośników dropsów też nie wniosły niczego nowego do sprawy, więc przejdźmy do meritum naszego spotkania, Remusie? – zwrócił się do mężczyzny po swojej lewej.

Wilkołak wysunął się na przód i spojrzał na zebrany tłum.

- Przez ostatnie dwa tygodnie analizowaliśmy dokładnie notatki i materiały zebrane przez was, dzięki temu jesteśmy w stu procentach pewni, że znaleźliśmy sposób na pomoc wojownikom. – spojrzał na zebranych. – Sposób ten został sprawdzony i przetestowany, więc jesteśmy pewni, że działa. Austin, czy mógłbyś?

Czarnowłosy Mroczny Elf wysunął się na przód i spojrzał na zgromadzonych ludzi.

- Nowa metoda podobna jest do magii z wnętrza. Magia z wnętrza ma jednak swoje ograniczenia i współczarować można jedynie we dwóch. Niestety magią z wnętrza nie moglibyśmy uleczyć tak silnych obrażeń bez narażania swojego zdrowia, więc wpadliśmy na pomysł stworzenia czegoś, co zasilimy magią więcej niż dwóch osób. – wyjaśnił mężczyzna.

Zebrani na Sali z  zainteresowaniem mu się przyglądali. Pierwszy raz o czymś takim słyszeli.

- Wpadliśmy na pomysł stworzenia katalizatora. – powiedział głośno Romuald, stając obok mężczyzn. – Taki katalizator umieścilibyśmy nad ciałem chorego, jeden z nas będzie odpowiedzialny za utrzymywanie go dopóki odpowiednia liczba magów nie zasili go swoją mocą. Wtedy katalizator zostanie uruchomiony, a magia zacznie leczyć obrażenia.

- Jak to możliwe? – zapytał głośno mężczyzna w zielonej szacie.

Devon stojący z tyłu wyczarował na ścianie wielką wizualizację.

- Nowa metoda polegać będzie na stworzeniu katalizatora nad chorym – powiedział raz jeszcze głośno Withman, rysując różdżką prostokąt nad chorym, wielkością odpowiadający wielkości poszkodowanego. – Ten katalizator zostanie magią zasilony przez dwudziestkę magów, wtedy mag dowodzący uruchomi działanie katalizatora i zacznie się dziać magia. – machnął różdżką i prostokąt na wizualizacji zaczął pulsować białum światłem, powoli wnikając w ciało chorego, nie minęło dużo czasu jak mężczyzna otworzył oczy. – To wszystko. – powiedział i usunął wizualizację.

W pomieszczeniu zapadła cisza.

- To było… - zaczął powoli James. – Imponujące. Kiedy zamierzacie to przetestować?

- Zaraz – powiedział Remus. – Nie ma za czym czekać. Mamy trzech rannych i trzy wyznaczone grupy do pomocy, Harry zbierz pierwszą. Austin, Romuald wasze są dwie pozostałe.

Młody Potter kiwnął głową i podszedł do sektora czarnych.

- Jeśli ktoś z was nie chce brać w tym udziału to po prostu powiedzcie. – szepnał tylko i zaczął wyczytywać. – Syrisz, Marcus, Victor, Jason, Larry, Devon, Nickolas, Aria, Isabel, Alex, Jake, Steven, Chris, ja, James, Kyle, Ethan, Samuel, Derek, Jack i Remus jako głównodowodzący. – podniósł głowę z nad listy. – Czy wszyscy się zgadzają?

- Jeszcze się pytasz? – Jason spojrzał na młodego z uśmiechem. – Oczywiście, że tak. – powiedział mężczyzna, a wszyscy za nim pokiwali zgodnie głowami.

- Super – Harry uśmiechnął się do nich z wdzięcznością. – Jak się pewnie domyślacie, my jesteśmy odpowiedzialni za Phillipa, przy czym pomorze nam Remus. Chodźmy.

Pozostali wstali i razem skierowali się do skrzydła medycznego, zaraz za nimi szły dwie inne grupy odpowiedzialne za kolejnych rannych. Pochód zamykał Remus, Austin i Romuald, którzy zawzięcie o czymś dyskutowali. Marsz nie trwał długo, więc już po chwili byli na miejscu.

Czarni natychmiast skierowali się do łóżka swojego kompana otaczając go ciasnym kręgiem. Strait wyglądał tak krucho, że jeden najmniejszy dotyk mógłby go złamać. Z każdego możliwego kawałka jego ciała wystawała jakaś rurka, która wdrażała do organizmu potrzebne eliksiry, aby utrzymać chorego przy życiu. Jego klatka piersiowa w połowie odkryta delikatnie unosiła się i opadała w rytm oddechów. Najgorszy jednak był wszechobecny sprzęt medyczny monitorujący czynności życiowe pacjenta, który pikał zawzięcie.

- Wiadomo już co to za klątwa? – zapytał Marcus patrząc na byłego ucznia.

- Nie – powiedział Remus podchodząc do nich. – Ale jego organy są doszczętnie zniszczone i gdyby nie te maszyny i eliksiry już dawno by nie żył, bo nie chcą się regenerować.

- Bierzmy się lepiej za robotę. – mruknął Syriusz, starając się nie patrzeć na leżącego chłopaka.

Pozostali skinęli głowami i spojrzeli wyczekująco na Remusa.

- Dobrze więc, ja zajmę się teraz stworzeniem katalizatora, kiedy dam wam sygnał każdy z was skupi się na swojej mocy, będziecie musieli wyobrazić sobie przepływ energii od was do katalizatora, nie spieszcie się, odczucie jest podobne jak przy magii żywiołów, jednak tutaj wasze ciało będzie opuszczać czysta magia. – tłumaczył powoli. – Starajcie się aby przepływ magii był równomierny bo zbyt szybko się wykończycie, katalizator musi być pełen nim uruchomię zaklęcie. Czy wszystko jasne? – spojrzał na zebranych.

- Jak słoneczko! – powiedział Jake, na co Aria dźgnęła go łokciem w brzuch.

- Doskonale, to zaczynajmy.

Lupin wyciągnął różdżkę i zaczął nią machać nad pogrążonym w śpiączce pacjentem. Po paru minutach nad Phillipem zaczął się tworzyć kształt, który w miarę naciskania Remusa powiększał się. Niecałe pięć minut później nad chorym pulsował duży, jasno niebieski prostokąt, wielkością odpowiadający wzrostowi i szerokości chorego.

- Możecie zaczynać, pamiętajcie tylko o tym, że to ma być bezróżdżkowa. – powiedział Remus.

Naraz cała dwudziestka wyciągnęła dłonie przed siebie. Każdy skupił się na tym aby dotrzeć do swojej magii. Każdy robił to w inny sposób jednak dla Lily obserwującej to z boku wszyscy byli równie imponujący. Mniej więcej w tym samym czasie dłonie wszystkich uczestników przedsięwzięcia zaczęły lśnić na złoto, a pojedyncze wiązki magii zaczęły przepływać do katalizatora. Prostokąt zaczął pulsować i mienić się jasnym kolorem, w miarę większego przepływu magii kolor ten stawał się złoty, najpierw mało wyraźny, a z każdą wiązką coraz intensywniejszy.

- Dosyć! – rzekł donośnie Lupin, a członkowie drużyny czarnych opuścili dłonie.

To było imponujące, ogromny prostokąt mieniący się kilkoma odcieniami złotego unosił się nad ciałem chorego, tylko magia wilkołaka powstrzymywała go od opuszczenia się w dół.

- Magio quaeso rerum studio amicorum sanabat! – powiedział wyraźnie Remus i ostrożnie zaczął opuszczać prostokąt na Phillipa.

Wszyscy z zapartym tchem obserwowali jak prostokąt powoli wnika w ciało Phillipa. Przez jakąś chwilę Strait zaczął się trząść jednak po paru minutach wszystko ustało.

- Co z nim? – zapytał po chwili ciszy Alex.

- Lily, mogłabyś? – James poprosił żonę.

Pani Potter podeszła powoli do łóżka i zbadała pacjenta.

- Jego organy regenerują się. – spojrzała na nich z uśmiechem. – Podejrzewam, że do wieczora wasz kolega się obudzi.

Czarni zaczęli wiwatować, a takie samie odgłosy usłyszeli od łóżek innych.

- Ciszej! – zawołała Lily, jednak nie mogła się gniewać widząc ich radość. – Pamiętajcie, że oni potrzebują odpoczynku. Powiadomię was gdy zaczną się budzić, teraz jednak muszę prosić abyście opuścili salę.

- Słyszeliście panią uzdrowiciel, wychodzimy. – zarządził Remus.

- Chodźcie do Sali konferencyjnej, pozostali pewnie z nie mogą się doczekać nowiny jak poszło. – rzekł James i razem z innymi opuścili szpital.

W milczeniu, jednak z szerokimi uśmiechami na twarzy podążali do miejsca zebrania. Tak jak podejrzewał król, zebrani tam siedzieli jak na szpilkach. Mimo tylu ludzi w pomieszczeniu panowała cisza bo nerwy były zbyt duże, żeby ktokolwiek zdołał się odezwać. Starszy Potter wszedł na mównicę.

- Udało się – powiedział tylko.

Na Sali wybuchła wrzawa, wszyscy równocześnie wstali i zaczęli wiwatować na cześć badaczy, pani Strait natomiast wraz z mężem i córką pośpiesznie opuściła pomieszczenie chcąc na własne oczy zobaczyć, że jej maleńki synek, którego nie widziała tyle czasu, wraca do żywych. Zaraz za nimi podążyły rodziny pozostałych rannych, czemu nikt się nie dziwił bo ostatni czas był dla nich potwornie trudny.

- Metoda jaką wynaleźliśmy jest przełomowym odkryciem. – powiedział James kiedy na Sali zapadła cisza. – Przede wszystkim pragnę tutaj podziękować Harry’emu Potterowi, Alexowi Davisowi i Stevenowi Clarkowi, których przyjaźń do poszkodowanego była tak głęboka, że nie pozwolili żeby odszedł z tego świata. Dzięki tym trzem panom zmobilizowaliśmy się wszyscy i odkryliśmy metodę, która pozwoli nam pomóc bardzo wielu ludziom, więc dziękujemy. – zaczął klaskać a wraz z nim uczynili to pozostali. – Ponadto pragnę podziękować grupie badawczej bo bez ich zaangażowania nie udało by nam się to. Czas jaki na to poświęcili jest przeogromny, ale opłaciło się. Dziękuję panowie. – skinął głową każdemu z nich i ponownie zaczął klaskać. – Na dziś to wszystko, proszę aby grupa badawcza udała się ze mną do biura, musimy spisać to odkrycie naukowe, jednak nie upublicznimy tego do końca wojny.

Harry wstał i dołączył do czekającego na dole ojca. Alex w milczeniu obserwował chód partnera. To co przed chwilą uczynili jeszcze bardziej wyczerpało chłopaka i widać było, że ledwo już stoi na nogach. Martwił się o niego, jednak wiedział, że gdy Potter się na coś uprze to nic nie odciągnie go od tego pomysłu, nawet zmęczenie.

- Idziesz?

Davis podniósł głowę, nad nim stali Chris, Steven i Jake.

- Jasne.

Razem z nimi opuścił pomieszczenie i udał się do komnaty czarnych.

- Co z Harrym? – zagadnął go Rogers.

- A jak myślisz? – odpowiedział pytaniem Ślizgon.

- Podejrzewam, że znowu wziął na siebie za dużo i nie miał kiedy odpocząć.

- Strzał w dziesiątkę. – mruknął Davis i opadł na kanapę. – Jak sam się tym nie zabije, to ja go kiedyś zabiję jak nie przestanie tego robić.

Przyjaciele zaśmiali się z jego stwierdzenia i porozsiadali się obok.

- Kiedy będziemy mogli iść do Phillipa? – Jake ledwie siedział na swoim miejscu z podekscytowania.

- Mama Harry’ego mówiła, że pod wieczór. – Clark wzruszył ramionami. – To pojęcie względne.

- Jest dziewiętnasta dla mnie to już jest wieczór. – Christopher uśmiechnął się szeroko.

- Poczekamy jak Harry wróci i pójdziemy, co wy na to? – Davis spojrzał na kolegów.

- Jestem za, to co partyjka Eksplodującego Durnia?

Potter nie kazał na siebie długo czekać bo już po czterdziestu minutach wszedł do pomieszczenia razem z Devonem, zawzięcie o czymś dyskutując. Jego bladość i wyczerpanie wręcz rzucało się w oczy jednak na ustach chłopaka był szeroki uśmiech.

- Co robicie? – zapytał podchodząc do kanapy, tym samym kończąc rozmowę ze starszym Czarnym.

- A nie widać? – odpowiedział pytaniem Davis, nie podnosząc głowy z nad talii.

- Widać, więc…

- Dureń! – przerwał mu krzyk Stevena, który rzucił karty na stół.

Pozostałym wybuchły te co mieli w dłoniach osmalając ich. Przyjaciele wybuchnęli głośnym śmiechem.

- Dobra, skoro Harry już jest to możemy iść. – powiedział Jake gdy się uspokoili.

- Jestem za, nie mogę się doczekać żeby uściskać tego skurczybyka! – zawołał radośnie Steven i oczyścił przyjaciół zaklęciem.

Chris schował do kieszeni talię kart, która po chwili od wybuchu się zregenerowała i razem z pozostałymi udał się do szpitala. W podekscytowaniu przemierzali korytarze. Nie mogli się już doczekać aby ujrzeć przyjaciela. Tak bardzo za nim tęsknili! Ku ich zadowoleniu Phillip był już przytomny gdy przekroczyli próg. Na jego łóżku siedziała jego młodsza siostra Jenny, a rodzice zajmowali krzesła po jego prawej stronie. Cała czwórka była szeroko uśmiechnięta, a po twarzy pani Strait nieprzerwanie spływały łzy, które jej mąż ocierał ze śmiechem.

- Cześć, kumplu! – zawołał radośnie Jake, podbiegając do przyjaciela.

- A zastanawiałem się właśnie kiedy w końcu ruszycie swoje leniwe tyłki by odwiedzić umierającego przyjaciela. – odpowiedział ze śmiechem  brązowowłosy, jednak zaraz spoważniał. – Mama i tata opowiedzieli mi co dla mnie zrobiliście, dziękuję wam.

- Nie ma o czym mówić. – powiedział Harry w imieniu wszystkich. – Ty byś dla nas zrobił to samo.

Phillip pokręcił głową z uśmiechem, jednak nic nie powiedział, bo w gardle stanęła mu taka gula, że z trudem mógł przełknąć. Śmiało mógł nazwać tą piątkę kimś więcej niż tylko przyjaciółmi.

- Dziękuję.

Potter podszedł do niego powoli i nachylił się przytulając go mocno.

- Nie dziękuj, po prostu nigdy więcej nas tak nie strasz.

Pozostali poszli w jego ślady, również mocno obejmując przyjaciela.

- Wasze poświęcenie…

- Phil, skończ! – przerwał mu Harry. – Kupisz nam dobre piwo i będziemy kwita.

- Zasługujecie na więcej niż dobre piwo. – powiedziała Nora Strait i wstała, a w ślad za nią jej mąż. – My również jesteśmy wam winny podziękowania, gdyby nie wasza inicjatywa… - kobieta przerwała i spojrzała z bólem na swoje pierworodne dziecko. – Nawet nie chcę o tym myśleć.

Razem z mężem i Jenny również uściskali chłopaków, dziękując im z całego serca. Po tym pożegnali się i wyszli, chcąc dać przyjaciołom trochę prywatności.

- Harry, nie obraź się ale wyglądasz na porządnie wypieprzonego! – mruknął Chris przerywając ciszę.

Towarzystwo wybuchło śmiechem, a Potter uśmiechnął się z wysiłkiem, ledwie utrzymywał otarte oczy.

- Porządnie to ja mu wpieprzę jeśli zaraz nie pójdzie spać! – warknał Alex, patrząc wilkiem na ukochanego. – Ten idiota od dwóch tygodni prawie nie spał, żyjąc na eliksirach regenerujących i wzmacniających.

- Nie przesadzaj… - zaczął chłopak.

- Harry, pogięło cię? – Phillip aż poderwał się z łóżka.

- Oszalałeś? – wydarł się Clark.

- Postradałeś zmysły? – Rogers patrzył na niego jak na kosmitę.

- Od zawsze wiedziałem, że masz nierówno pod sufitem, a teraz tylko potwierdziłeś moją teorię. – podsumował Jake.

- Nie przesadzajcie! To nic…

- Nic takiego? – zaśmiał się ironicznie Alexander, a w jego oczach zabłysnęła furia. – Nie pierdol, że to nic takiego! Sam tej wojny nie wygrasz, więc to żaden wstyd prosić o pomoc. A teraz rusz te swoje cholerne książęce cztery litery i zapierdalaj do łóżka.

- Alex…

- Żadne, Alex! Nie chcę cię widzieć dopóki się nie wyśpisz! – Davis wstał i stanowczo pokazał na drzwi.

- Świetnie! – warknął chłopak i wyszedł.

- Czy on nie rozumie, że się o niego martwię? – Ślizgon odezwał się ze smutkiem gdy kroki jego partnera ucichły.

- Najwidoczniej nie. – mruknął Jake.

- Całe życie nikt się o niego nie martwił, więc może ciężko mu przywyknąć? – zasugerował Steven, siadając w nogach łóżka przyjaciela.

- Może.

- Musi się do tego przyzwyczaić. – powiedział Chris. – Nie pozwolimy mu żeby się wykończył.

*Magio, proszę spraw żeby poświęcenie przyjaciół uzdrowiło chorego. –Google Translator

_

Przepraszam za opóźnienie, prezentuję Wam nowy rozdział, mam nadzieję że się spodoba ;)

Anonimowy – dziękuję za adres do wioski szablonów, jednakże interesuje mnie szabloniarnia, która robi szablony na zamówienie, więc ponawiam zapytanie.

Czy ktoś zna jakąś szabloniarnię?

Zachęcam do kontaktu: caathy.x1@onet.pl

Jeśli ktoś jest zainteresowany opowiadaniem w pliku PDF również proszę o kontakt mailowy ;)

Pozdrawiam,

Caathy.x1 ;*