39. Trening Gwardii

Propozycja pomocy Phillipowi zaczęła być rozpatrywana na szerszą skalę. Każdy uczestnik zebrania starał się uzyskać jak najwięcej informacji, które mogły by pomóc choremu koledze. Jeżeli ktoś szukał teraz drużyny czarnych to najbardziej możliwą opcją była biblioteka bądź jakiekolwiek inne miejsce, gdzie przechowywane są zbiory medyczne. Nikt nie zamierzał się poddać, wiedza i zaklęcia, które wynajdą teraz być może przydadzą im się w przyszłości.

- Myślę, że tutaj nic nie znajdziemy – mruknął Alex ze zrezygnowaniem i odrzucił kolejne tomiszcze od siebie.

Aktualnie siedzieli we tróje w hogwardzkiej bibliotece, starając się znaleźć jakąkolwiek wzmiankę o zaklęciu bądź rytuale, który mógłby im pomóc.

- Jeszcze nie ogarnęliśmy wszystkiego, więc nie możemy się poddawać – Steven ziewnął i przyciągnął do siebie kolejną księgę.

Harry nic nie powiedział tylko wertował rozdział po rozdziale, wciąż czytając te same tematy. Eliksiry przeciwbólowe, złamania kości, zaklęcia leczące powierzchowne rany. Każda z ksiąg w ten czy w inny sposób wspominała o tych samych faktach sprawiając, że wciąż tkwili w martwym punkcie.

- Musimy poszerzyć krąg naszych poszukiwań – powiedział, nie odrywając wzroku od księgi.

- Poszerzyć? Jeszcze przez to nie przebrnęliśmy a już chcesz nam dorzucać? – jęknął Clark.

- Nie mamy wyjścia, po za tym zgodzę się z Alexem, wątpię żebyśmy coś w tym zbiorze znaleźli, ale… – chłopcy spojrzeli na niego pytająco – może uda nam się znaleźć coś w dziale ksiąg zakazanych.

- Czyli co, koniec na dziś? – Davis spojrzał na niego pytająco.

- Koniec na teraz, wrócimy tu po ciszy nocnej.

Krótko po wybiciu godziny jedenastej, nieludzcy zaczęli się skradać z powrotem w stronę biblioteki. Mieli dużo pracy a czasu było coraz mniej. Nie wiadomym było, czy stan Straita nagle się nie pogorszy, więc każda sekunda poświęcona na szukanie była dla nich na wagę złota.

- A wy co tu robicie? – zdziwił się Harry, widząc dodatkowo Johna i Draco.

- Pomyślałem, że każda para rąk nam się przyda – Alexander wzruszył ramionami.

- Chcemy mieć swój udział w odkryciu naukowym – Malfoy uśmiechnął się krzywo.

Steven pokręcił głową z rozbawieniem.

- Bierzmy się do roboty.

- Od czego zaczynamy? – Borton rozejrzał się dookoła.

- Alex wycisz pomieszczenie, Stev ustaw alarm przy wejściu do biblioteki, żebyśmy wiedzieli jak ktoś się zbliża, a my … - Harry spojrzał na dwóch chłopaków przed nim – Myślicie, że accio zadziała, jeśli chcę przywołać wszystkie książki nawiązujące w jakikolwiek sposób do leczenia?

- Wystarczy spróbować – Draco wzruszył ramionami i podniósł różdżkę – Accio księgi mające jakąkolwiek wzmiankę o lecznictwie i pomaganiu magią!

- Ups. – szepnął jedynie Steven.

Podłoga jak i półki z regałami zaczęła drżeć. Chłopcy z przerażeniem obserwowali jak mnóstwo ksiąg opuszcza półki i szybuje w ich stronę, zdążyli się jedynie schować pod małym stolikiem, gdy ciężkie woluminy, jeden za drugim zaczęły spadać w miejsce gdzie przed chwilą stali.

- Myślę, że jest już bezpiecznie – powiedział Alex, stojący w pobliżu okna.

Chłopcy powoli wychylili się spod stołu z przerażeniem patrząc na stertę piętrzącą się przed nimi. Harry nie spodziewał się, że aż tyle tego będzie ale z zadowoleniem sięgnął po pierwszą z brzegu. Nie zapominał, że księgi się tutaj znajdujące z jakiegoś powodu zostały wycofane z ogólnodostępnych zbiorów, więc z wahaniem otwarł księgę. Nic złego się nie wydarzyło, więc usadowił się wygodnie na krześle i zaczął wertować wolumin. Koledzy szybko poszli w jego ślady, również zagłębiając się w lekturę.

- Myślę, że coś tu znajdziemy – mruknął Alex jakoś po paru godzinach, każdy z nich miał koło siebie rolkę pergaminu, na które zapisywał co ważniejsze uwagi i spostrzeżenia, jak i tytuł pozycji, w której to znalazł – nie koniecznie to będzie właśnie klucz do uzdrowienia Phillipa, ale może bardzo nam pomóc.

- Zgodzę się z tobą – stwierdził Potter, nie podnosząc głowy z nad księgi – Jest tu bardzo dużo o łączonej magii, może wynik naszych poszukiwań jest tu gdzieś ukryty między wierszami?

- Nie dziwie się dlaczego Ministerstwo wycofało te księgi z obiegu – powiedział John. – Pomyślcie tylko, co Voldemort mógłby zrobić z taką wiedzą?

Steven aż zadrżał.

- Wcale nie podoba mi się ta myśl.

- Ale zobaczcie z jaką łatwością nam udało się tutaj dostać, jestem pewien, że i on nie raz był w dziale ksiąg zakazanych jak był uczniem – Draco spojrzał na nich przenikliwie – A co jeśli większość z tych ksiąg zna?

- Tym bardziej musimy się pospieszyć.

- Nie jesteśmy w stanie przeczytać wszystkiego w jedną noc. – powiedział dobitnie Alex, patrząc na swojego partnera.

- Do świtu jeszcze daleko – Harry spojrzał z niechęcią na piętrzące się jeszcze stosy do przeczytania.

- Nie zamierzacie dzisiaj spać w ogóle? – Borton spojrzał na nich w szoku.

- Od czego są eliksiry wzmacniające? – Stev uśmiechnął się krzywo – Bierzmy się, bo czas ucieka.

- Jak nie skończymy to przecież możemy wrócić tu jutro, prawda? – zaproponował Malfoy.

- Jutro czwartek, chciałbym zorganizować spotkanie Gwardii – mruknął Potter i przymknął na chwilę oczy – Szkoda, że nie możemy przenieść do sypialni ksiąg, których nie zdążyliśmy przeczytać… - westchnął i wziął się ponownie za czytanie. Już bolały go oczy, a tyle jeszcze przed nim.

- Chwila… - przerwał ciszę Alex.

Koledzy podnieśli na niego spojrzenie.

- A kto powiedział, że nie możemy?

Alexander przypomniał kolegom znajomość zaklęcia powielającego, także każdy z nich skończył książkę, jaką aktualnie czytał i wziął się za kopiowanie nie ruszonych jeszcze woluminów. Do godziny piątej wszystkie księgi były odesłane na regały, a kopie przeniesione do komnat księcia wampirów.

- Moje plecy… - Steven przeciągnął się z jękiem – Phillip wisi nam duże piwo.

- Poinformuję go o tym, jak tylko otworzy oczy – zaznaczył Harry i zaśmiał się cicho – Myślę, że nie będzie miał nic przeciwko. Do zobaczenia na lekcjach, panowie. – Mrugnął do nich, pocałował szybko Alexa i opuścił pomieszczenie.

-Ej! Poczekaj za mną, pajacu! – wydarł się Steven i pognał za znikającym Potterem.

- Pajacował to on zaraz będzie, jak go Filch znajdzie – zaśmiał się John i we trójkę opuścili bibliotekę.

Wieczorem, tak jak Harry zapowiedział, zorganizował kolejne zajęcia Gwardii. Uczniowie zjawili się prawie kwadrans przed czasem z zapałem oczekując na rozpoczęcie kolejnych zajęć. Wreszcie mieli zacząć coś robić! Zastanawiali się co też Potter dla nich przygotował, jednak według jego zalecenia ubrali wygodne ubranie i obuwie sportowe. Gdy wybiła godzina dwudziesta, Gryfon zamknął drzwi i uciszył zebranych. Wszedł na podest, który pojawił się dosłownie przed sekundą i spojrzał na ludzi.

- Jak już wspominałem na ostatnich zajęciach, widmo zbliżającej się wojny wisi nam nad głowami. Nie będę zachęcał nikogo do uczestnictwa w bitwie ostatecznej, bo a do takiej na pewno dojdzie, jednak na tyle ile potrafię, przygotuję was do walki. To czy zdecydujecie się pomóc w walce o lepsze jutro będzie zależeć tylko i wyłącznie od was. Chcę wam tylko powiedzieć, że dla Voldemorta nie będzie miało znaczenia jakiej jesteś krwi, jakiego jesteś pochodzenia i w co wierzysz, jeśli staniesz na jego drodze, obojętnie gdzie to będzie, wyeliminuje cię jak każdego innego człowieka. – rozejrzał się po przerażonych twarzach uczniów. – Absolutnie nie mówię wam tego, żeby was nastraszyć. Mówię wam, żeby was ostrzec. W dzisiejszych czasach nie wiek jest wyznacznikiem tego kto ma walczyć lecz dojrzałość danej osoby. Czy będziesz na tyle dojrzały, żeby unieść różdżkę i stanąć do walki? Czy będziesz na tyle dojrzały żeby pokonać śmierciożercę? Jeśli czujesz, że jesteś, uda ci się. Jeśli pokona cię strach, wróg to zauważy i bez większych problemów cię wyeliminuje. – Teraz już każdy w skupieniu słuchał Pottera, nawet jego przyjaciele – Przyjrzyjmy się ostatniej bitwie w Hogsmeade – Harry machnął różdżką i na ścianie pojawiła się projekcja bitwy – Co widzicie?

Wspomnienie ukazywało moment walki, zanim pojawili się aurorzy oraz wsparcie z Mrocznego Miasta. Gryfon rozejrzał się po twarzach zebranych, nikt nie śmiał zabrać głosu.

- Neville? – zachęcił kolegę, wiedział że Longbottom zna odpowiedź na to pytanie.

Chłopak przełknął ślinę zanim odpowiedział.

- To uczniowie Hogwartu odpierali atak.

Dokładnie to było widać na wspomnieniu. Było widać Harry’ego, Stevena, Alexandra, Neville’a jak również Hermionę, Rona , Ginny, Terry’ego Botta, Lunę Lovegood, bliźniaczki Patil, pojedynczych Ślizgonów, jak i Puchonów. Nie było jednak widać żadnych dorosłych, oprócz Syriusza i Nicka, którzy byli w ochronie uczniów.

- Brawo Neville – Zielonooki obdarzył go uśmiechem. – Na tej bitwie większą dojrzałością wykazali się uczniowie Hogwartu, którzy jeszcze nie ukończyli edukacji, ba! Niektórzy nawet nie podeszli do SUMów, niż dorośli, wykfalifikowani czarodzieje, którzy woleli skryć się w kawiarniach i sklepach, czekając aż ktoś, w tym wypadku uczniowie, obroni im tyłki. Czy rozumiecie co chce wam przekazać? – rozejrzał się po tłumie.

- Nie wiek, a nasze wybory i decyzje kształtują nasze życie. – szepnął chłopiec w szatach Huffelpaffu.

- Dokładnie tak! – Harry obdarzył chłopca uśmiechem – Wracając do meritum, chciałbym pomóc wam nauczyć się walczyć każdym sposobem. Na wstępie pragnę poprawić waszą kondycję fizyczną, na polu walki często trzeba się przemieszczać, a nie sądzę, że bylibyście zadowoleni, gdyby ktoś wyeliminował was tylko dlatego, że dostaliście zadyszkę. Zajmiemy się też bardziej zaawansowanymi zaklęciami obronnymi oraz walką wręcz. Czarodzieje często głupieją, gdy tracą różdżkę. Pokażcie, że wy nie należycie do tego grona! To co? Do roboty? – krzyknął.

-TAK! – młodzież odpowiedziała z entuzjazmem.

Zamknął oczy wyobrażając sobie dokładnie miejsce w jakim chciałby się znaleźć. Ogromna sala treningowa, na jednej ścianie rząd drabinek, na drugiej schody na pięćdziesiąt stopni, naprzeciwko wejścia ściana pokryta była cała lustrem, a przed nią stały poustawiane ławeczki w ilości odpowiadającej ilości członków gwardii. Przy drabinkach zwisały również liny sięgające samego sufitu, których przeznaczenie stało się dla wszystkich jasne, do tego w kącie pomieszczenia, przy drzwiach, porozkładany był na regałach rozmaity sprzęt sportowy, z którego mieli skorzystać w przyszłości.

- Podzielimy się teraz na cztery zespoły, każdy z nas weźmie jeden pod opiekę – Nick spojrzał na zebranych studentów, wskazując po kolei na siebie, Ann, Harry’ego i Draco. – I nie, nie możecie się podzielić sami, już się tym zajęliśmy.

- Mamy tutaj obecnie, nie licząc nas, osiemnastu Ślizgonów, dwudziestu ośmiu Gryfonów, dwudziestu sześciu Krukonów i dwudziestu czterech Puchonów. – Draco spojrzał na listę. – Będziemy teraz odczytywać losowo nazwiska osób, które będą należały do naszych grup. Harry, zaczynaj.

- Będę odczytywał wasze nazwiska tak, jak już w późniejszym etapie będziecie podzieleni czwórkami, proszę aby wyczytane osoby stanęły po mojej prawej – spuścił wzrok z zebranych na listę i zaczął – Clark, Borton, Meadowes, Davis, Granger, Macmillian, Patil Padma, Nott, Weasley Ron, Bones, Bott, Grengrass Astoria, Weasley Ginny, Abbott, Goldstein, Zabini, Cooper, Maden, Lovegood, Pritchard, Longbottom, Finch-Fletchley, Turpin, Reed.

Wyczytane osoby przeszły w wyznaczone miejsce, więc gdy Harry skończył wyczytywać wszyscy byli już koło niego. Pozwolił pozostałym na wyczytanie nazwisk a sam skupił się na studentach zebranych przed nim.

- Jak zapewne zauważyliście w moim podziale królują kolory każdego domu – zwrócił się do nich – celem takich grup jest nauczenie was współpracy, polegnie na rówieśniku bądź rówieśniczce, jak również na osobie z innego domu. Chciałbym was też nauczyć, że niezależnie do jakiego domu należycie, możecie wzajemnie na sobie polegać, a to jest istotne w każdej walce. Walcząc musicie być pewni, że jak pójdziecie do przodu to kolega bądź koleżanka ochronią wasze plecy. – dostał sygnał od Nicka, że mogą zaczynać – Jednak zanim do tego przejdziemy, poprawimy trochę waszą kondycję. – Zagwizdał i na sali na powrót zapanowała cisza – proszę ustawić się czwórkami, jeden za drugimi, nie mieszając jednak grup wyznaczonych przez nas i powoli biegniemy dookoła. Na początek dziesięć kółeczek.

- Ile? – oburzyła się jakaś Krukonka.

Harry wcale jej się nie dziwił. Pomieszczenie, którego sobie zażyczył było ogromne, więc średnia długość jednego okrążenia miała dobry kilometr.

- Mniej gadania więcej biegania – Nick klasnął w dłonie – na początek macie biec truchtem, starajcie się w miarę regularnie oddychać, skupcie się na długich głębokich wdechach, wydychajcie powietrze nosem. – On, Draco, Ann i Harry stali na środku pomieszczenia, obserwując wysiłek Hogwartczyków.

- Przestańcie rozmawiać, bo tylko szybciej się przez to męczycie! – upomniała ich Ann.

- Co powiecie na zaklęcie żądlące? – zaproponował Malfoy.

- To jest straszne! – jego dziewczyna kategorycznie zgłosiła sprzeciw.

- Straszne jest to co oni nazywają biegiem – mruknął Harry z krzywym uśmieszkiem.

Alex, John, Payton i Steven biegli na samym końcu co chwile się wygłupiając i popychając. Taki bieg był dla nich spacerkiem, jednak celowo ustawili się na końcu, żeby nie nadać zbyt szybkiego tempa grupie. Obserwując biegających kolegów Harry mógł wyłapać sporadyczne ilości uczniów, dla których bieg nie był niczym złym. Na pierwszym miejscu były szkolne drużyny quidditcha, które w tym roku, po interwencji Harry’ego u profesor Hooch, miały nieco odmienny program treningowy. Mole książkowe nie miały kondycji prawie w ogóle, co z tego, że mieli wiedzę, jak nie mogli wykorzystać jej w praktyce? Z tak słabą kondycją szybko by się ich pozbyli, a tego Harry nie chciał.

Po prawie godzinie wreszcie ukończyli bieg. Niektórzy od razu legli na podłogę walcząc o oddech. Smith spojrzał to na nich to na zegarek.

- Marnie, czas macie fatalny. – pokręcił głową – Niektórzy z was ledwie oddech łapią, powiedzcie mi, jak wy wyobrażaliście sobie bitwę? Jakąkolwiek walkę? Że będziecie stać w miejscu i tylko machać różdżką? Tak się nie da moi drodzy, walki nieustannie zmuszają nas do ruchu, tutaj trzeba odskoczyć, tu odbiegnąć kawałek, tu dobiegnąć, żeby kogoś obronić. Takie są realia bitew, nikt nikogo jeszcze nie pokonał stojąc w miejscu. No… - spojrzał na Harry’ego – Nie licząc Pottera, ale on wtedy jeszcze srał w pampersy, więc to się nie liczy.

Młodzież zaśmiała się na to stwierdzenie, a Gryfon spojrzał wilkiem na profesora.

- Uzupełnijcie płyny i wstawać, mamy jeszcze pół godziny zajęć, a jutro czekają was jakże przyjemne zakwasy – zaśmiał się Smith, gdy uczniowie niechętnie podnosili się z podłogi. – Włączam stoper na trzydzieści minut, a wy w tym czasie macie biegać po schodach, wysoko kolana, do góry i na dół, ilość wykonanych powtórzeń zależna od was, jak już będziecie czuli, że naprawdę nie dajecie rady możecie zaprzestać, ale chciałbym żebyście maksymalnie poświęcili się temu ćwiczeniu, pamiętajcie o tym, że nie wiemy na jakim terenie będzie dane nam walczyć. Czas – start!

Po wyznaczonym czasie uczniowie z jękiem zaczęli się rozsiadać w różnych pozycjach, wizja zakwasów w jutrzejszy poranek była im bliska, a trzeba przeżyć jeszcze cały piątek zajęć szkolnych.

- Jak na początek poszło wam nie najgorzej – pochwalił ich Harry – jednak, aby poprawić waszą sprawność musicie trenować, nie tylko raz w tygodniu. Zachęcam was do tego, żebyście przychodzili tu tak często jak jesteście w stanie, nie nadwyrężając tym swojego zdrowia oraz nie kosztem pogorszenia swoich ocen. Zobaczycie, że w miarę kolejnych treningów będziecie robić to z łatwością a i wasze samopoczucie będzie się poprawiać.

- Ćwiczcie proszę i notujcie sobie kiedy byliście i ile czasu na to poświęciliście – wtrąciła Ann.

- Takie notatki przedstawicie nam na każdym kolejnym spotkaniu – dodał Draco.

- A im szybciej poprawicie waszą sprawność tym prędzej weźmiemy się za magię – zakończył Nick.

- Na dzisiaj to już wszystko, lećcie teraz do dormitoriów, weźcie szybki, gorący prysznic i do spania – pożegnał ich Harry.

- Następne spotkanie w przyszły czwartek – krzyknął jeszcze Nick, jak uczniowie zaczęli się podnosić.

- Matko, bardziej męczyło mnie udawanie mozolnego tempa niż same ćwiczenia – mruknął Steven, kładąc się na ziemi.

- Myślicie, że ktoś zauważy jak nie przyjdziemy na przyszłe zajęcia? – zainteresował się Alex.

- Dlaczego niby mielibyście nie przyjść? – Harry spojrzał na niego w szoku.

- Ten czas moglibyśmy spożytkować w inny sposób – odezwał się John. – Zamiast udawać tępaków, moglibyśmy dalej wertować księgi, co jest o wiele bardziej niezbędne.

- A jak wytłumaczymy to innym? – zainteresowała się Ann.

- Tutaj mógłby pomóc na profesor – Dean skinął głową na Nicka, podłapując pomysł chłopaków – Wystarczy, że wstawiłby się za nami.

- Tak, ale potrzebujemy wytłumaczenia co robilibyście w danym czasie… - Smith spojrzał na nich z zastanowieniem.

- Moglibyśmy powiedzieć, że wertujemy księgi w poszukiwaniu przydatnych zaklęć i strategii dla Harry’ego – zaproponowała Megan.

- To jest myśl! – John przyklasnął na jej pomysł.

- No to ustalone – Potter przyjrzał się każdemu – Na przyszłe zajęcia przyjdziecie, zademonstrujecie co potraficie, dam wam wytyczne i się wyniesiecie, zgoda?

- Nie musisz być tak dosadny – Alex szturchnął go lekko – ale tak, zgoda.

Pozostali zaśmiali się głośno.

- To co? Kończymy na dzisiaj? – zagadnął Dean.

- Jasne – Smith przytaknął – jutro jest szkoła, więc czas na nas.

Uczniowie zgodzili się z nim i w milczeniu zaczęli opuszczać pokój życzeń.

W piątek większość uczniów, którzy uczestniczyli w zajęciach z Gwardii miała problem ze wstaniem z łóżka. Ból we wszystkich mięśniach rwał i utrudniał chodzenie. Niektórzy z uczniów byli wściekli na Pottera, że doprowadził ich do takiego stanu. Wyklinali go pod nosem przy porannej toalecie oraz w drodze na zajęcia. Inni natomiast dziękowali mu w myślach bo dzisiejszy ból uświadomił im tylko w jak kiepskiej są kondycji.

- I jak samopoczucia? – zagadnął Harry Connora i Neville’a, siadając między nich na śniadaniu.

Prefekt siódmego roku po pierwszych zajęciach Gwardii zaczepił Longbottoma z pytaniem na temat Zielarstwa i od tamtego czasu ta dwójka spędzała mnóstwo czasu na rozmowach, czy to przy kominku w pokoju wspólnym czy na posiłkach. Potter cieszył się w duchu, ponieważ Weasleyowie i Hermiona byli zbyt zajęci nim od początku roku i nie poświęcali Neville’owi czasu.

- Daj spokój – mruknął Cooper – ledwo mogę się ruszyć bez syknęcia.

- Ja także – dodał Longbottom.

- Poczekajcie – Harry uśmiechnął się do nich – po miesiącu będziecie mi dziękować.

Wziął się za śniadanie, uśmiechając się do siedzącej nieopodal Megan.

Cały dzień, między zajęciami został zaczepiany przez różnych członków Gwardii, czy to po to tylko aby usłyszeć, że miał racje i zakwasy powalają ich na kolana, czy po porady odnośnie indywidualnych ćwiczeń. Potter z uśmiechem rozmawiał z każdym, w końcu czuł, że coś może zdziałać! Kończył właśnie udzielać porady dwóm Krukonom, kiedy zabrzmiał gong na ostatnią w tym dniu lekcję – Obronę przed Czarną Magią.

- I jak tam panie trenerze? – zagadnął go Alex, gdy usiadł koło niego. – Dla mnie też masz jakąś mądrą radę?

- To zależy co chcesz usłyszeć – mruknął do niego Harry, uśmiechając się krzywo.

- Myślę, że mięśnie moich ud ostatnio trochę się zastały – szepnął do niego Davis – Czy umiesz coś na to poradzić?

Oczy Pottera pociemniały gdy spojrzał na niego z wyraźnym głodem.

- Myślę, że potrzebujesz prywatnej sesji, jeśli nie masz planów na dzisiejszy wieczór to zapraszam do siebie, a…

- Yhym, yhym… - chłopcy podskoczyli na swoim miejscu i spojrzeli w górę.

Nad nimi z krzywym uśmieszkiem stał Nicolas, a cała klasa przyglądała im się z rozbawieniem. Nie mogli słyszeć ich konwersacji, ale sam fakt, że dali się podejść nauczycielowi wyraźnie ich rozbawił.

- Czy mogą mi Panowie zdradzić, o czym tak dyskutujecie, że nawet nie słyszeliście jak wyczytywałem wasze nazwiska sprawdzając obecność?

Alexander spojrzał na partnera ze zdziwieniem. Rzeczywiście nie słyszeli.

- Myślę, że nie spodobała by się panu odpowiedź – odpowiedział tylko, a Harry kopnął go pod stołem z rozbawieniem.

- Czyżby? – Smith uśmiechnął się krzywo i podniósł brew w geście zapytania.

Ślizgon już otwierał usta, żeby mu odpowiedzieć jednak Potter go ubiegł, wstając szybko i zatykając mu usta dłonią.

- Przepraszamy profesorze, to już się więcej nie powtórzy – obiecał tylko Gryfon.

- Minus dziesięć punktów za każdego z was – rzucił tylko Nick i rozpoczął zajęcia.

Jak tylko odszedł na bezpieczną odległość, Harry zabrał rękę i spojrzał z wyrzutem na partnera.

- Użarłeś mnie!

Po obiedzie wolnym krokiem udali się do komnat księcia. Czekały na nich nietknięte woluminy do przejrzenia. Mimo iż nie bardzo mieli na to chęć to świadomość, że mogą pomóc Phillipowi skutecznie ich motywowała. Tym razem udali się tam wszyscy, Ann i Megan mimo początkowego sceptycznego nastawienia stwierdziły, że pomysł mógł mieć potencjał, więc z chęcią zabrały się za pomoc.  Nie zdążyli jednak przejrzeć zbyt dużo gdy nadeszło kolejne wezwanie.

- Będę ostrożny – obiecał Alex, patrząc na Harry’ego.

- I jak ja mam być spokojny, wiedząc co stało się ostatnio z Phillipem? – Potter był przerażony.

- Poradzimy sobie kochanie – Davis starał się uspokoić i siebie i partera. – Damy radę.

- Uważaj na siebie – Zielonooki pocałował go mocno i odsunął się na krok.

Z bólem serca patrzył jak jego przyjaciele znikają, jednak odwrócił się i mozolnie opuścił komnaty. Wyszedł od razu na korytarz, nie miał ochoty spędzać czasu w towarzystwie jakiegokolwiek innego Gryfona. Nikt nie zrozumiał by jak się czują. Tym razem został w zamku całkiem sam. Nawet Smith udał się na bitwę. Snape’a też nie było, jako szpieg musiał być obecny w szeregach Czarnego Pana. Musiał być na widoku, powtarzał to sobie i udał się w kierunku Wielkiej Sali. Jako, że pora posiłku dawno minęła a do kolacji było jeszcze sporo czasu w pomieszczeniu było niewielu uczniów. Usiadł na końcu stołu, nie podnosząc nawet głowy. Strach ściskał mu krtań, a w oczach miał ledwo hamowane łzy, nie mógł siedzieć bezczynnie bo oszaleje. Coś musiał robić! Przywołał pergamin i pióro. Chwilę zastanowił się jaki ma cel w tym co teraz zrobi i wziął się za pracę. Najpierw dużymi literami wypisał u góry: GWARDIA. Pod spodem zaczął wypisywać cele, jakie chciałby, żeby osiągnęli uczniowie. Czasu było niewiele, a do nauki sporo. Wierzył jednak, że Hogwartczycy podołają. Nie mógł jednak pozwolić, żeby przez treningi chodzili nie wyspani. Musi wprowadzić drugi trening w tygodniu. Postara się uzyskać od Nicolasa plany zajęć dla wszystkich uczniów i ustalić, w który dzień i o jakiej porze najlepiej będzie zorganizować trening. Jest koniec stycznia, patrząc na historię jego wcześniejszych lat w Hogwarcie zawsze coś się działo na przełomie maja/czerwca, więc mają niewiele czasu, bo cztery miesiące to jest nic patrząc na wiedzę jaką uczniowie muszą przyswoić. Potter westchnął głęboko i przeczesał włosy dłonią. Musi wydłużyć jakoś ten czas. Ale jak? Czy na terenie Hogwartu może bawić się czasem? Będzie musiał porozmawiać na ten temat z dyrektorem. Co do dyrektora… Musiał się w końcu zdecydować na rozmowę ze staruchem o Riddle’u. Nie miał zdecydowanie na to chęci, ale osobiste animozje musi odłożyć na bok, jeśli chodzi o dobro całego świata. Musi dowiedzieć się gdzie Tom schował sztylet. Gdzie jest bezpieczne miejsce, o którym mówił Tytus? Tego zamierzał się dowiedzieć. Kolejnym celem więc będzie Komnata Tajemnic. Z tym nie zamierzał czekać. I tak już zwlekał zbyt długo. Powinien tam zejść zaraz po powrocie do szkoły z przerwy świątecznej. Minął prawie miesiąc, a on jeszcze palcem nie kiwnął jeśli chodzi o unicestwienie Gada. A to powinno być jego priorytetem.  O nauce walki z żywiołami już nawet nie chciał myśleć. Miał tyle rzeczy do zrealizowania, a czasu tak mało. Musiałby zrezygnować ze snu, żeby tym wszystkim się zając. Wzdychając ponownie, zaczął rozpisywać sobie szczegółowy plan działania na najbliższe dni. Wszystko co ma być zrobione, musi być zrobione. Nie ma innej możliwości.

Nieludzcy pojawili się w atakowanej wiosce, większość domków była już doszczętnie zniszczona, a ich mieszkańcy bezlitośnie mordowani na oczach swoich bliskich. Aportowali się na obrzeżach, starając się nie zwracać na siebie większej uwagi. Musieli to tak rozegrać, żeby więcej ludzi nie ucierpiało.

- Marcus, szybki skan! – zarządził James.

Praker kiwnął głową i zamknął oczy, koło niego zaczął wirować wiatr, który w małych falach rozchodził się po terenie, po chwili mężczyzna otworzył oczy.

- Nie jest tak źle, prawie sami śmierciożercy, trzech wyklętych jest w ostatnim domku po prawej, jednego mamy zaraz w pierwszym po lewej, po za tym sami ludzie.

Potter kiwnął głową i spojrzał na zebranych.

- Black, Davis wy bierzecie tego pierwszego, Rogers, Clark, McCarthy, Belisario, Behr,  Parker pozostałą trójkę, macie przejść niezauważeni, dopiero gdy będziecie na miejscu dajecie nam znak i my wkraczamy do akcji, jasne?

- Tak jest! – Alex, Syriusz i pozostali skinęli głowami.

- Jazda!

Wymienieni przez króla rzucili na siebie zaklęcie kameleona i poszli we wskazanym przez Marcusa kierunku. Pozostali wojownicy w napięciu oczekiwali na informacje starając się nie słuchać wrzasków torturowanych. Nie mogli działać pochopnie jeśli chcieli uratować życia. Od teraz każda ich akcja musi być szczegółowo zaplanowana. Nie ma miejsca na błędy, nie mogą pozwolić sobie na straty. Stawka jest zbyt duża. Po mniej więcej trzydziestu sekundach Rogacz drgnął.

- Są na miejscu – powiedział – wkraczamy!

Wojownikom drugi raz powtarzać nie trzeba było, z okrzykiem bojowym na ustach ruszyli do wioski. Śmierciożercy widząc przeciwnika, przestali się bawić w klątwy torturujące i od razu uśmiercali mugoli. Nieludzcy mieli nad nimi wyjątkowo, druzgocącą przewagę więc szybko zaczęli ich unieruchamiać. Śmierciożercy widząc jak szybko przeciwnik się ich pozbywa zaczęli się deportować, zostawiając nieprzytomnych pobratymców na pastwę losu.

- Koniec! – krzyknął z drugiego końca wioski Carlos White.

- Wszyscy cali? – Potter spojrzał na swoich wojowników, mieli pomniejsze rany, ale żadna z nich nie zagrażała ich życiu. – Nick sprawdź co Syriuszem i resztą, a my pomóżmy komu możemy.

Smith kiwnął głową a pozostali zaczęli rekonesans wśród mugoli. Większość z nich nie żyła, jednak było jeszcze paru z nich, którym udało się pomóc. W momencie kiedy zakończyli selekcje pojawili się aurorzy.

- Kto z was jest dowódcą? – Kingsley Shacklebolt spojrzał uważnie na sprzymierzeńców.

James przywołał Marcusa do siebie, który dosłownie przed chwilą pojawił się na polu bitwy. Wysłuchał instrukcji od króla i wyprostował się.

- To jest nasz dowódca – skinął na Pottera – jednak jego ranga i stanowisko nie zawsze pozwolą mu być na miejscu bitwy, więc ja zostałem wyznaczony, aby mówić w jego imieniu.

- Jak mam się do ciebie zwracać, Panie? – ciemnoskóry skłonił się lekko.

- Marcus, sir.

- Marcusie, mówię do ciebie w imieniu brytyjskiego Ministerstwa Magii, struktura dowodzenia u nas właśnie uległa zmianie, a hierarchia jest w trakcie przebudowy. Zostałem wyznaczony przez naszego nowego Ministra jako głowa naszej armii, jestem głównym dowódcą sił aurorskich w Wielkiej Brytanii. Na mocy nadanej mi przez Ministra Jashona Behra pragnę zawrzeć z wami sojusz.

Na placu zaległa cisza. Parker wymienił spojrzenie z Jamesem, który nieznacznie skinął głową.

- Uprzątnijmy miejsce bitwy, mnóstwo ludzi potrzebuje jeszcze naszej pomocy, po tym wszystkim dam się z tobą do waszego ministerstwa, aby podpisać z tobą sojusz.

Kingsley kiwnął głową i zaczął wydawać Aurorom wytyczne, ci szybko rozeszli się po placu i wzięli się do pracy. Część z nich zaczęła ugaszać resztki pożarów, część gromadziła zmarłych w jednym miejscu, a część transportowała rannych do szpitala.

- Chyba nie będziemy tu już potrzebni – Remus zwrócił się do Jamesa.

- Tak, tak wracajmy. – odpowiedział król – Marcus, ustal godzinę spotkania i znikamy.

Parker kiwnął głową i szybkim krokiem udał się do Schacklebolta. Wymienili parę słów i Czarny kiwnął głową. Wrócił do Jamesa po chwili.

- Możemy wracać.

- Daj sygnał.

- WOJOWNICY, ODWRÓT!

Nieludzcy w tych miejscach, w których stali automatycznie zaczęli znikać, po chwili żadnego z nich nie było na polu bitwy. Wszyscy pojawili się w na dużym dziedzińcu na zamku wampirów.

- Ci którzy tego potrzebują, proszę się udać do Skrzydła Medycznego, Syriusz, Alexander, Jason, Christopher, Jake, Steven, Aria i Marcus, zostańcie.

Wymienieni, zbliżyli się do króla, pozwalając się pozostałym ewakuować. Każdy z nich wyglądał jakby bitwa, którą stoczyli była ciężka, jednak ich rany były powierzchowne. Steven trzymał się za bok, Alex uciskał czoło kawałkiem szmatki, Syriusz utykał na jedną nogę, Aria miała zwichnięty nadgarstek, pozostali mieli drobne zadrapania, które nie rzucały się w oczy.

- Jak sytuacja?

- U nas nie było tak źle – zaczął Davis – całkowicie go zaskoczyliśmy naszym wtargnięciem.

- Niestety był niesamowicie szybki, stąd nasze rany, jednak wspólnie rozprawiliśmy się z nim błyskawicznie.

- U nas niestety było trochę gorzej – odezwała się Aria – Jeden z nich dosłownie rozszarpał ofiarę na naszych oczach.

- Nas było sześciu, a doskonale wiecie, że na treningach uczone jest, żeby poradzić sobie z więcej niż jednym przeciwnikiem – wtrącił swoje Marcus.

- Pomagali sobie wzajemnie i osłaniali swoje plecy – dodał Jason – jednak tutaj przewaga wygrała.

- Czy uważacie, że poradzilibyście sobie z nimi w pojedynkę? – zapytał ich Rogacz.

- Myślę… - zaczał Steven, a wszyscy skierowali na niego swoje spojrzenia – Myślę, że tak. Walka była by dużo trudniejsza, ale myślę że byśmy dali radę. Tego w końcu uczymy się na szkoleniach, jak mówił Marcus. Musimy jednak być uważniejsi a nasze działania nie mogą być chaotyczne.

- Nie może sparaliżować nas strach, jak było z początku – wtrącił Chris.

- Teraz wiemy już czego się spodziewać, więc jest łatwiej – dodał Jake.

- Myślę, że następnej bitwie znów pójdziecie parami, potem jednak zaczniemy rozważać walki w pojedynkę. Jashon – zwrócił się do nowo upieczonego Ministra – muszę pochwalić twoją pracę nad rządem. Dobra robota, oby tak dalej. Możecie się rozejść. Marcus, proszę o raport po spotkaniu z Kingsleyem.

- Tak jest.

Voldemort nie był zadowolony ze swoich popleczników. Co więcej, jego obecny nastrój z zadowoleniem nie miał nic wspólnego. Ogarniała go furia. Jak to jest, że ten tajemniczy sojusznik zawsze pokrzyżuje jego plany? I gdzie do cholery jest Potter? Kogo Avery widział na polu bitwy, skoro smarkacz zawsze gdy atakuje jakąś wioskę jest w zamku? Jego szpiedzy w Hogwarcie na bieżąco go informowali, dzieciak nie wyściubiał nosa z bezpiecznych murów zamku. Chyba wierzył, że pod nosem Dumbledore’a nic mu nie grozi. Och, jak się mylił! Demon w nim zaśmiał się groźnie, chciałby wszystkim pokazać jak bardzo się mylą. Na pierwszy rzut pójdzie jednak doręczyciel fałszywych informacji. Wewnętrzny krąg powoli formował się po bitwie, znów zauważył kilka luk, kolejni Śmierciożercy nie wrócili z bitwy. Zazgrzytał zębami, znów będzie musiał zastąpić nieudaczników kimś innym. Czy oni nie potrafią wykonać prostej misji?!

- Avery!

- Tak, p-panie? – Śmierciożerca wysunął się przed szereg, lecz zaraz upadł na kolana, powalony siła zaklęcia torturującego.

- Jakie oszczerstwa chcesz mi jeszcze wmówić? – Voldemort pochylił się nad mężczyzną i złapał go za podbródek.

- N-nie rozumiem, p-panie… - mężczyzna wyraźnie się trząsł.

- Nie? – Gad udał zdziwienie – Szkoda, może w trakcie tortur zrozumiesz. – spojrzał na ludzi stojących w kręgu – Trzy rundy.

Dla wszystkich sygnał był jasny, Avery zasłużył na gniew Voldemorta, Gad nie zaznaczył, że mężczyzna ma dożyć końca tortur, więc wiadome było, że skreślił go już i nim minie wieczór będzie martwy. Śmierciożercy nie chcąc więcej narażać się na gniew swego Pana zaczęli raz za razem uderzać w leżącego mężczyznę. Nikt się nie wahał, nie chcieli znaleźć się na jego miejscu. Nie wiedzieli czym sobie zasłużył na gniew Lorda, ale nie współczuli mu. Od dawna wiedzieli, że ten właśnie mężczyzna lubuje się w torturach czy to psychicznych czy fizycznych, więc nie mieli skrupułów  ani ograniczeń zadając mu ból.

W połowie drugiej rundy mężczyzna już nie żył.

- Sprzątnijcie to ścierwo. Rozejść się.

~*~

Dobry wieczór!

Witam Was po tak długiej przerwie, mam nadzieję, że zostaniemy razem do końca!

Jak widać Onet dał mi jeszcze trochę czasu, z czego zamierzam skorzystać, bo w ostatnim tygodniu nie miałam czasu wcale żeby otworzyć komputer.

Cieszę się z tych wszystkich licznych komentarzy, które zostawialiście pod moimi postami, nie macie nawet pojęcia jak to motywuje do dalszej pracy.

Ze spraw organizacyjnych – na ten moment do rozdziału 24 włącznie tekst jest poprawiony (wyszło 172strony we Wordzie – więc WOW) i wstawiony na bloga, od 25 do 38 na ten moment wstawiony jest tekst, że rozdział w trakcie poprawy, więc cierpliwości, do końca lutego na pewno się z tym uporam. Zamierzam przenieść też wszystkie wasze komentarze bo żal mi jest ich stracić.

Nie znam się za bardzo na blogspocie, więc szablon jak widać na razie fatalny – jeśli ktoś umie więcej niż ja, albo znacie jakąś świetną szabloniarnie, proszę o pomoc – caathy.x1@onet.pl – będę bardzo, bardzo, bardzo wdzięczna, chciałabym zrobić szablon mniej więcej w takiej kolorystyce jak na Onecie.

Jeśli o czymś zapomniałam śmiało piszcie, łatwiej złapiecie mnie na twitterze i poczcie niż GG, więc śmiało zapraszam do kontaktu.

Pozdrawiam cieplutko!