4. Odzyskane wspomnienia

Potterowie czas do obiadu poświęcili rozmowie. Mieli niemal piętnaście lat do nadrobienia! Trójka zamieszkująca dotychczas Mroczne Miasto starała się poznać zielonookiego młodzieńca., którego życie dotychczas oglądali z góry. Potter mimo niesamowitych czynów jakich dokonał, pozostał skromnym i nieśmiałym chłopcem, wielokrotnie oszukanym i krzywdzonym, który w życiu nie zaznał za dużo miłości. Pani Potter co chwilę tuliła syna, nie mogąc uwierzyć, że w końcu siedzi obok niej, tyle lat na to czekała! Sam Harry chętnie jej na to pozwalał, czując że to jest jego miejsce. Wreszcie znalazł ten brakujący element, którego nie mógł wypełnić nikt bo jego rodzina wciąż żyła, tylko była ukryta. Jako, że odzwyczajony był od czułych gestów, sam dopiero uczył się co to znaczy przytulać kogoś, a przede wszystkim być przytulanym. W ramionach Lily Potter, czuł że nic mu nie grozi i gdyby mógł wybierać, to nie chciałby się ruszać w ogóle z tego pomieszczenia, zostając tu z nimi na zawsze. Oczywiście wbrew jego woli, w tym momencie rozległo się pukanie do drzwi.

- Wejść! – zawołał James Potter, przerywając rozmowę o szkoleniu.

Do komnaty wszedł wysoki mężczyzna w czerwonych szatach.

- Panie, goście już przybyli. – powiedział kłaniając się. – Czekają w jadalni.

- Dziękuję Michael, możesz odejść – odpowiedział władca.

Gdy poddany opuścił pomieszczenie zwrócił się do żony, wstając i podając jej dłoń.

- Jesteś gotowa?

Lily uśmiechnęła się szeroko i przytuliła męża.

- Czekałam na to spotkanie piętnaście lat – odpowiedziała.

Wampirzy władcy złapali się za dłonie i spojrzeli na dzieci, które nadal siedziały na kanapie.

- O co chodzi? – zapytała podejrzliwie Ann, podnosząc się.

- Powiemy wam w drodze do jadalni – odpowiedział James i skinął na drzwi  – Chodźcie.

Wyszli i w milczeniu ruszyli na parter.

- Wyjaśnicie nam w czym rzecz? – zniecierpliwił się Harry w połowie drogi, nigdy nie słynął z długiej cierpliwości, choć starał się bardziej kontrolować.

- Dziś na obiedzie będziemy gościć parunastu ludzi z naszej przeszłości. – zaczęła Lily.

- Ludzi ci, byli i mamy nadzieje, że nadal są bardzo dla nas ważni. Wierzymy, że zaklęcie nie wywołało trwałych szkód. –  dodał James

- Nie widzieliśmy się z nimi blisko piętnaście lat, a wcześniej byliśmy nierozłączni. Znaliśmy się na wylot. – kontynuowała pani Potter.

- Jednak Dumbledore podle pozmieniał wspomnienia, nie chcąc żebyś od kogokolwiek dowiedział się o swoim dziedzictwie. – dokończył pan Potter.

Rodzeństwo od razu zrozumiało, jak ważne jest dla rodziców to spotkanie, więc resztę trasy przebyli w ciszy, pozwalając im się na to przygotować. Sam Harry nie wiedział, jakby zareagował gdyby po tylu latach miało dojść do takiego wydarzenia. Trzymał mocno kciuki, aby jego rodzice odzyskali swoich przyjaciół, tak jak on odzyskał ich. Wierzył, że będzie dobrze. We wejściu do pomieszczenia stały dwa uzbrojone wampiry, które na widok królewskiej pary zasalutowały i otwarły przed nimi drzwi, następnie ukłonili się książętom i wyprostowani dalej obejmowali wartę.

W jadalni panowała krępująca cisza. Ludzie, których niegdyś wiązały silne więzi nie wiedzieli jak się do siebie odezwać, podzieleni przez tak długi okres czasu. Przez podłe zaklęcie w ciągu tych piętnastu lat, niektórzy nawet można powiedzieć stali się wrogami. Wiedzieli, że ich zachowania nie były kontrolowane przez ich świadomość, ale padło bardzo dużo słów, których teraz wszyscy żałowali. Dziś, przy spotkaniu po latach, kiedy klątwa w końcu została złamana, przypominając sobie co robili w okresie niewiedzy, bardzo tego żałowali. Jednak czas nie dało się cofnąć, mieli nadzieję, że przyjaciele im wybaczą, bo sami również działali po omacku. Najbardziej nieświadome były dzieci, które rodzice przyprowadzili dziś ze sobą, wiedziały, że to spotkanie jest dla rodzicieli ważne, ale nie wiedzieli kogo się spodziewać. Gdy drzwi się otworzyły wszyscy jak na komendę się poderwali z miejsc. Lily, pod rękę z Jamesem weszła do pomieszczenia, za nimi równym krokiem szli Ann i Harry, tworząc młodszą kopię pary idącej przed nimi. Wybraniec ciekawie rozglądał się dookoła, nie wiedząc kogo może się spodziewać, jednak kiedy jego wzrok spoczął na blond młodzieńcu zdębiał.

- Malfoy?!

- Potter? – młody Ślizgon był równie zdziwiony jak jego rówieśnik, rodzice prowadząc go tu nie wyjaśnili mu celu wizyty. Nie zamierzał z Gryfonem wdawać się w żadne dyskusje, to było poniżej jego poziomu.

- Tak Harry, to jest Draco Malfoy – potwierdziła Lily i ze łzami w oczach podeszła do Narcyzy – Cissy… – powiedziała cicho.

- Lisica… – wyszeptała pani Malfoy i przytuliła rudowłosą.

Potter junior, tak samo jak i Malfoy junior patrzyli na tę scenę zaskoczeni. Tego się nie spodziewali. Ich matki tuliły się tak, jakby świat miał się zaraz skończyć, rzewnie płacząc. Harry już drugi raz tego samego dnia był świadkiem łez swoich rodziców.

- Nic nie rozumiem, jak to jest możliwe, że nikt o tym nie wiedział? Jak on mógł rzucić zaklęcie na taką skalę? – szepnął zielonooki.

Niewiedza była straszna.

- Myślę, że to ty byłeś kluczem i od ciebie się wszystko zaczęło… – powiedziała cicho Ann i stanęła obok Wybrańca.

W milczeniu przyglądali się wzruszonym twarzom rodziców, którzy chodzili dookoła stołu i witali się z każdym. Oprócz trójki Malfoyów był tu także Remus Lupin, Severus Snape i kilku innych, których z nazwiska nie znali. Z każdym zamienili parę słów, każdego uściskali i wycałowali za minione lata. To było jak Święta w środku lata.

- Zapraszam do stołu – powiedział Rogacz po wyściskaniu Lunatyka, trzymając mu rękę na ramieniu.

Wybraniec zajął miejsce pomiędzy Draco, a Ann – po jednej stronie stołu, przy której siedziało jeszcze parę innych osób w ich wieku. Młodzi z wyczekiwaniem spoglądali na swoich rodziców, czekając na jakiekolwiek wyjaśnienia.

Pan Potter spojrzał na żonę na co ta odchrząknęła i zaczęła mówić.

- Ponad piętnaście lat temu wszyscy tu obecni byliśmy bardzo dobrymi znajomymi. W noc kiedy rzekomo zginęliśmy – wskazała na siebie i Jamesa – Dumbledore jakimś cudem, obecnym tu dorosłym zmienił wspomnienia. Prawdziwe zablokował tak, aby ukazały się w dzień, w którym następca tronu – pokazała na Harry’ego – powróci do Mrocznego Miasta. W jego założeniu miało się to nie zdarzyć, więc jego idea zrobienia z mojego syna złotego rycerzyka nie wypaliła. Kochani – skierowała to do młodzieży – Jako, że nie wszystkich tu znacie, najpierw nas przedstawię a później przybliżę wam naszą historię. Ja jestem Lilyanne Potter, to jest mój mąż James, dalej Remus Lupin – wskazała na wilkołaka – Narcyza i Lucjusz Malfoyowie z synem Draco – arystokraci skłonili lekko głowy – Dorcas Meadowes – pokazała na wysoką blondynkę z ciemną karnacją – na końcu stołu jej córka Payton, obok Severus Snape, Regulus Black, Maggie i Rayan Thomas z synem Deanem, Kate Borton z synem Johnem oraz Ethan Davis, którego bratanek aktualnie odpoczywa po przemianie.
Pani Potter umilkła i głos zabrała Narcyza Malfoy.

- Lily była moją najbliższą kuzynką poprzez matkę, byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami i rzadko się rozdzielałyśmy. Rok przed Hogwartem na jednym z placów zabaw poznałyśmy Severusa Snape’a, z którym przez ten rok się zaprzyjaźniłyśmy. W szkole cała nasza trójka trafiła do Slitherinu…

- Gdzie niestety też trafiła Petunia Evans – wtrąciła żona Rogacza.

- Lily i Petunia od początku nie pałały do siebie sympatią, czemu nie muszę się dziwić bo panna Evans była bardzo nieprzyjemną osobą Ale nie schodząc z głównego tematu, w Hogwarcie jak pewnie się domyślacie, się poznaliśmy. Regulusa i Syriusza jako, że byli moimi kuzynami znałyśmy już od małego. To Łapa zapoznał nas z resztą Huncwotów.

- To nie było tak, jak wam wmawiał Trzmiel – powiedział James. – Reg i Syriusz są bliźniakami, chociaż podobieństwa nie widać. Łączyła ich silna braterska więź i nawet to, że trafił do wrogiego domu nie potrafiło jej zburzyć.

- W naszym roczniku chyba najbardziej zanikły podziały – wtrąciła Dorcas. – Ja sama byłam Gryfonką, ale na przykład Maggie i Kate były w Huffelpufie a Rayan i Ethan byli Krukonami.

- Kolor stempla na szacie nie przeszkadzał nam w zawarciu przyjaźni – dorzucił pan Thomas – Ale nie tylko to nas zbliżyło.

- Chociaż to dziwne, wszyscy nie do końca jesteśmy ludźmi – rzekła Kate.

- Zapewne zauważyliście nieziemską urodę Lucjusza i Narcyzy – zagaił pan Potter – Tak idealna cera i jedwabiste włosy nie zdarzają się każdemu.

- Jesteśmy pełnokrwistymi elfami – wyjaśnił pan Malfoy widząc zdezorientowane miny młodzieży.

- Bellatrix jest chyba jakąś krzyżówką elfa z ogrem. – skrzywił się Draco.

Narcyza zaśmiała się perliście.

- Kochanie Bellatrix niegdyś była piękna, to Azkaban i szaleństwo wynikające z bratania się z czarną magią ograbił ją z urody. Siostry Black były najpiękniejszymi pannami w Hogwarcie i powie ci to każdy kogo o to zapytasz – panowie zebrani przy stole pokiwali ochoczo głowami – jednak, wracając do meritum, w mojej rodzinie elfie zdolności nie objawiają się u każdego. Nie wiem na jakiej zasadzie wybierani są ci, którzy są obdarowani tą mocą, jednak nie narzekam.

- To trochę dziwaczne – skrzywił się Dean.

- Zgodzę się z tobą – kiwnęła mu głową Blondynka – Jednak, jak już mówiłam, nie mam pojęcia jak to działa.

- Nie zbaczając z głównego tematu – powiedziała Lily – każdy z nas ma w sobie chociaż trochę krwi nieludzkiej. Chociaż… – zastanowiła się – Rayan jest człowiekiem.

- Tak – potwierdził wspomniany. – Natomiast moja żona jest dhampirem, co znaczy, że została zrodzona z wampira i czystej krwi czarodziejki.

- Jak również wiadomo, ja jestem wilkołakiem – wtrącił Remus.

- Ja jestem czystej krwi mrocznym elfem – dodał Severus.

- Ja i mój brat jesteśmy pół mrocznymi elfami – pochwalił się Regulus.

- A ja jako jedyna się wyróżniam. – zaśmiała się pani Borton. – Jestem Nekromantką.

- Ja, tak jak rodzice Alexandra, jesteśmy wampirami. – powiedział Ethan. – A panna Meadowes jest Magiem Żywiołów.

- Niezła mieszanka – podsumował John Borton.

- Jakim cudem nie wysadziliście szkoły w powietrze? – zdziwił się Harry.

- Tak samo jak i zrobisz to ty – odpowiedział James. – Przejdziesz szkolenie. Wszyscy je przejdziecie.

- Na zamek i jego otoczenie została rzucona pętla czasu – wtrąciła się Lily – Wy razem z Alexem i paroma innymi mieszkańcami wymiaru Ras Magicznych spędzicie tu dwa lub cztery lata szkoląc się w każdej możliwej dziedzinie nauki, tak abyście po jego zakończeniu byli doskonałymi wojownikami.
Reszta obiadu upłynęła na cichych rozmowach dawno niewidzianych przyjaciół. Śmiechach wybuchających co chwilę z różnych końców stołu, każdy za tym tęsknił. Czuli, że to nie jest ich ostatnie spotkanie tego lata. Trzeba w końcu nadrobić piętnaście lat, prawda? Po posiłku każdy rozszedł się w swoją stronę, pragnąc odwiedzić dawno niewidzianych pobratymców, zostawiając w jadalni Remusa razem z Potterami.

- Zamierzacie uwolnić Syriusza? – zainteresował się Lupin.

- Ależ oczywiście Lunatyku, jak możesz w to wątpić? – oburzył się James.

- Nie wątpię Rogaczu. – uśmiechnął się wilkołak – Kto pójdzie?

- Ja i Harry – odpowiedział pan Potter czochrając włosy syna.

- I ja – dodał Remus.

James uśmiechnął się do przyjaciela i zaczęli planować szczegóły wyprawy. Nie mieli czasu do stracenia, chcieli aby Łapa dołączył do nich jak najszybciej.

- Harry? – zwróciła matka do syna, przerywając mu przysłuchiwaniu się planów wyprawy.

- Tak? – chłopak spojrzał na nią zaciekawiony.

- Czy chciałbyś poznać dziadków?

Wybraniec ożywił się.

- A mógłbym? – zapytał podekscytowany, niczym pięciolatek.

- A dlaczego by nie? – kobieta uśmiechnęła się i wstała. – Chodź ze mną, jestem pewna, że oni też nie mogą się ciebie doczekać. – powiedziała i skierowała się do wyjścia.

Ann i Harry spojrzeli na siebie i równocześnie podnieśli się z miejsc opuszczając pomieszczenie.

- Myślisz, że władze więzienne wypuszczą Łapę? – zapytał cicho Lupin

- Syriusz nie złamał prawa, więc teoretycznie nie powinno go tam być, jednakże kogoś wrzuconego za zasłonę może wyprowadzić tylko władca, minister lub ktoś w tym stylu. – wyjaśnił spokojnie brązowooki. – Uważam więc, że nie powinno być żadnego problemu.

- Obyś miał rację.

- Zawsze mam – odpowiedział Rogacz uśmiechając się łobuzersko.

Pani Potter przeprowadziła swoje dzieci przez ponad połowę zamku, zatrzymując się przed masywnymi dębowymi drzwiami. Zapukała i po usłyszeniu zaproszenia weszła, prowadząc książęta za sobą. Charles i Dorea Potter siedzieli przy kominku, grając w szachy.

- Mamo, tato? – zagadnęła rudowłosa.

- Tak? – zapytał Charles nie podnosząc głowy, nie żeby nie szanował swojej synowej, była kochaną kobietą, jednak szachy którymi dzisiaj grali były wyjątkowo kapryśne.

- Przyprowadziłam waszego wnuka.

Starsi Potterowie poderwali głowy i spojrzeli na zielonookiego młodzieńca niepewnie wyglądającego zza matki.

- Harry… – wyszeptała Dorea i zbliżyła się do chłopaka – Mój wnuczek… – złapała jego twarz w obie dłonie i przyjrzała mu się dokładnie nie zważając na łzy spływające policzkach – Moje małe słoneczko…

Uścisnęła go delikatnie i zaraz zrobiła miejsce mężowi, który zgarnął chłopaka w ramiona.

- Witaj ponownie w rodzinie Harry Jamesie Potterze.

Rozdział poprawiony 09.01.2018r.